Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Έφυγε ο Τασσος Παπαδόπουλος

Έχασε τελικά τη μάχη για τη ζωή, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος.
Νοσηλευόταν από τις 22 Νοεμβρίου στην Μονάδα Εντατική Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, με μεταστατικό, μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα. Οι τελευταίες ημέρες υπήρξαν εξαιρετικά δύσκολες για τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος υπέφερε από οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια. Η υγεία του τέως Προέδρου είχε παρουσιάσει ραγδαία επιδείνωση από το πρωί.
Στο πλευρό του ήταν συνεχώς η σύζυγός του, τα παιδιά του, συγγενείς και φίλοι. Στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας έσπευσαν σήμερα, ο Υπουργός Υγείας και άλλοι αξιωματούχοι της Δημοκρατίας.

Το Υπουργικό Συμβούλιο, συνέρχεται εκτάκτως στις 15.00, υπό την προεδρία του προεδρεύοντος της Δημοκρατίας, Μάριου Καρογιάν, για να αποφασίσει τα διαδικαστικά της κηδείας του Τάσσου Παπαδόπουλου. Στις 16.00, εξάλλου, θα συνέλθει το Εκτελεστικό Γραφείο του ΔΗΚΟ, του οποίου ο Τάσσος Παπαδόπουλος διετέλεσε πρόεδρος επί μακρόν.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, διετέλεσε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, από το 2003 ως το 2008. Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 7 Ιανουαρίου 1934. Σπούδασε νομικά στο Gray's Inn του Λονδίνου και ήταν παντρεμένος με τέσσερα παιδιά.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ

Με μία απόφαση που αποτελεί προσβολή γιά τον Ελληνισμό και τους αγώνες του γιά την ελευθερία , το δημοτικό συμβούλιο Λεμεσού , αρνήθηκε την παραχώρηση πολεοδομικής άδειας γιά την ανέγερση μνημείου απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ στο χώρο του κρησφύγετου του Αρχηγού Διγενή.Να σημειωθεί πως η πλειοψηφία του Δήμου Λεμεσού αποτελείται από συμβουλους που ανήκουν στο ΑΚΕΛ( κομμουνιστές ) , ΔΗ.ΚΟ ( κεντρώοι ) και ΕΔΕΚ ( σοσιαλιστές ) .Οι σύνδεσμοι αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-59 εξέδωσαν την παρακάτω ανακοίνωση :«Σε μια περίοδο κρίσιμη για το εθνικό μας θέμα, που πρέπει να πρυτανεύει η ομοψυχία και η ενότητα του κυπριακού Ελληνισμού, είναι με έκπληξη, πικρία και αγανάκτηση που είδαν οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ τους Δημοτικούς Συμβούλους Λεμεσού του ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και μια ψήφο της ΕΔΕΚ να μετατρέπονται σε διαστρεβλωτές της ιστορίας και μια αίτηση καθαρά πολεοδομική που κάλυπτε όλες τις προϋποθέσεις και πρόνοιες των πολεοδομικών κανονισμών, να μετατρέπεται σε κομματικό ουσιαστικά πρόβλημα.Παρόμοιες συμπεριφορές συμβάλουν στον επιδιωκόμενο αποπροσανατολισμό, την αλλοτρίωση και την κάμψη του εθνικού φρονήματος και της αγωνιστικότητας του λαού μας .Λαοί που δεν σέβονται την ιστορία τους, τους αγώνες και τους ήρωές τους είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό».Είναι ανεπίτρεπτο , οι Δημοτικοί Σύμβουλοι ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ της Λεμεσού να απορρίπτουν την ανέγερση μνημείου για τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ και την ίδια στιγμή στα κατεχόμενα εδάφη μας να προγραμματίζεται η ανέγερση από τους Άγγλους και τους Τούρκους μνημείου για τους 371 Βρετανούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν στην Κύπρο πολεμώντας την ΕΟΚΑ.Είμαστε βέβαιοι ότι το Ίδρυμα Διγενή θα προσφύγει στην κυπριακή δικαιοσύνη στην οποία έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και το αίτημα του Ιδρύματος που είναι και αίτημα του αγωνισθέντος για την αποτίναξη της αποικιοκρατίας κυπριακού λαού, θα δικαιωθεί.Θα διαθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε συνεργασία με το Ίδρυμα Διγενή Αθηνών ώστε να ανεγερθεί το μνημείο απελευθερωτικού αγώνα ΕΟΚΑ στο χώρο του Αρχηγείου της ΕΟΚΑ».
Αλλο ένα κτύπημα των "προοδευτικών" νεοταξικών, ανθελλήνων κυβερνώντων του ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Ετσι για να βλέπουν και να ξέρουν όλοι ποιοι είναι αυτοί που κυβερνούν και ποιοι τηρούν ανθελληνική στάση, προσπαθώντας να πλήξουν την Ένδοξη Ιστορία της Ελληνικής Κύπρου.

Χτυπήματα αναρχικών σε όλη την Ελλάδα

Μετά και τα ψεσινά γεγονότα της δολοφονίας ενός 16χρονου παιδιού στα Εξάρχεια, μετά από επίθεση νεαρών (και του 16χρονου συμπεριλαμβανομένου) σε περιπολικό της Αστυνομίας, οι αναρχικοί προέβησαν σε αντίποινες, με κτυπήματα σε όλη τη χώρα. Τεράστιες ζημιές υπέστησαν καταστήματα, τράπεζες, ΑΤΜ, αλλά και πολλά αυτοκίνητα τα οποία βρίσκονταν στους δρόμους.
Το κράτος συνέχιζει ουσιαστικά να μην λαμβάνει τα μέτρα της, να αφήνει τους αναρχικούς να κτυπούν και να δείχνουν στην κοινή γνώμη ότι ο καθένας μπορεί να αναλαμβάνει το νόμο στα χέρια του και να λειτουργεί κατά το δοκούν. Αυτή η νοοτροπία και ο τρόπος λειτουργίας από πλευράς του κράτους συνεχίζεται, αφήνει τους κάθε λογής "αναρχικούς", να καταστρέφουν, να λεηλατούν, να λειτουργούν δήθεν από τη μια ως υπέρμαχοι των δικαιωμάτων, αλλά ταυτόχρονα από την άλλη φασιστικά χωρίς να αποδέχονται την αντίθετη γνώμη.
Ποιός θα αποζημιώσει όλους αυτούς που έπαθαν ζημιές από τα ψεσινά κτυπήματα των αναρχικών; Ποιός θα δώσει στην κοινή γνώμη το αίσθημα ασφάλειας το οποίο χρειάζεται, τη στγμή που ο καθένας λειτουργεί όπως του τη δώσει στο κεφάλι, παριστάνοντας τον "Μεσσία" ή τον "επαναστάτη" (πολλές φορές της πολυθρόνας). Και βέβαια όλοι αυτοί, οι δήθεν προοδευτικοί, της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ που υποθάλπει και ενισχύει μέσω Αλαβάνου τους αναρχικούς) θα βγούν και θα κατακεραυνώνουν την αστυνομία, την κυβέρνηση και όλους αυτούς, θα κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα για τον 16χρονο, αλλά ούτε κουβέντα δεν θα πουν για τους αναρχικούς και τις τεράστιες καταστροφές που έχουν προξενήσει σε ολόκληρη τη χώρα. Ξέρουμε ότι όλοι αυτοί οι "αναρχικοί"κρύβονται από το ΣΥΡΙΖΑ και δρουν κάτω από αυτή τη μάσκα.
Ας δούμε λοιπόν τα αποτελέσματα των ψεσινών επιθέσεων των "αναρχικών" σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

























































Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Επέτειος της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα

Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν.Μέσα στο πνεύμα της φράσης αυτής, που κινείται μεταξύ εθνικής επιταγής και εξορκισμού, θα γραφτούν λίγα λόγια μια που σήμερα συμπληρώνονται 87 χρόνια από την επίσημη Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.Το Νησί της Κρήτης είναι πολύμορφα σημαδεμένο από το χρόνο και την Ιστορία. Ρωμαίοι, Σαρακηνοί, Γενουάτες, Βενετοί, Τούρκοι και Γερμανοί στηριζόμενοι στη λογική της υπεροχής τους χρησιμοποιούν τους θαλάσσιους και εναέριους δρόμους και μακριά από φραγμούς και ηθικές αναστολές την καταλαμβάνουν.Τα πέτρινα χρόνια της προτελευταίας κατοχής καλύπτουν το χρονικό διάστημα 1669-1898, και σηματοδοτούνται από πλήθος επαναστατικών εξεγέρσεων, κινημάτων και αψιμαχιών, κατά του Τούρκου δυνάστη. Ο ζυγός βαρύς. Τα μέτρα του κατακτητή σκληρά. Η συμπεριφορά απάνθρωπη. Τα δεινά αβάστακτα. Οι φορολογίες εξαντλητικές.Από κάποιες ρωγμές που δημιουργούν αυτές οι πιεστικές καταστάσεις εκτινάσσεται ο θυμός και οι ηφαιστειακές εκρήξεις της κρητικής ψυχής. Η περιπετειώδης πορεία του κρητικού λαού στο διάβα του χρόνου, γέννησε μέσα τις τρίδυμες και ομογάλακτες λέξεις Ελευθερία - Θάνατος - Ένωση.Χτυπημένες και οι τρεις ομοούσιες αυτές λέξεις στο αμόνι των αγώνων και των θυσιών, έχουν κατασταλάξει ως ειδικό βάρος μέσα στην ψυχή του κρητικού, κι έχουν φωλιάσει ως ιερό πάθος μέσα του. Ακολουθούν άλλωστε το δρόμο που έχουν χαράξει οι ένδοξες πατρογονικές καταβολές. Στις πυκνές εξεγέρσεις και το τακτικό ξεκήκωμα, δε στάθηκε εμπόδιο η υπεροχή του κατακτητή, οι υπερπολαπλάσιες δυνάμεις του και ο μέχρι οδόντων εξοπλισμός του. Αλλά και οι εξεγέρσεις αυτές δεν ήταν πράξεις παραλογισμού, έπαρσης ή αλαζονείας. Αποτελούσαν το προσάναμμα στο θυσιαστήριο της αδούλευτης σκέψης και μια συνειδητή προσφορά στον τομέα των πνευματικών αξιών. Η μια επανάσταση διαδέχεται την άλλη. Ο αγώνας για τη λευτεριά μακρύς και σκληρός. Κι εδώ ταιριάζει ο στίχος του ποιητή, για τον κρητικό που παλεύει και αγωνίζεται. Και πα στην πέτρα της σιωπής τα νύχια του ακονίζει, μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος.Αλλά ας παρακολουθήσουμε τώρα τη ροή των γεγονότων που σημειώθηκαν στο πριν από την Ένωση χρονικό διάστημα.
Η ελληνική επανάσταση του 1821 εξαπλώνεται αμέσως και στην Κρήτη, παρά τη στρατιωτική υπεροχή του τουρκικού στοιχείου, την παντελή έλλειψη όπλων και εφοδίων και την άγρυπνη επιτήρηση των τουρκικών αρχών. Οι αγώνες της Κρήτης, που κινούνται στο ίδιο ιστορικό πλαίσιο με το ξεσήκωμα της άλλης Ελλάδας, διαρκούν 10 σχεδόν χρόνια και περνούν από φάσεις επιτυχίας, αλλά και οδυνηρών συνεπειών. Οι επαναστατικές εξεγέρσεις αρχίζουν από τα Σφακιά. Στις 7 Απριλίου 1821, πραγματοποιείται επαναστατική συνέλευση στη θέση Γλυκά Νερά.Λίγο αργότερα, στις 15 Απριλίου, επαναλαμβάνεται η συνέλευση στην Παναγία τη Θυμιανή, που γίνεται η Αγία Λαύρα της Κρήτης. Στη συνέλευση παίρνουν μέρος 1500 επαναστάτες από όλη την Κρήτη και στις αρχές Ιουνίου αρχίζει επίσημα πια ο κρητικός αγώνας.
Η μεγάλη κρητική επανάσταση 1866-69 αποτελεί την κορυφαία έκφραση της επιθυμίας του κρητικού λαού για Ένωση και του πόθου του να ζήσει ελεύθερος. Δύο αφορμές πυροδοτούν τη νέα έκρηξη. Η επιβολή νέων φόρων και το λεγόμενο μοναστηριακό ζήτημα. Η επανάσταση διαρκεί τρία χρόνια και δίνει θαυμαστά δείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Απασχολεί ακόμα σοβαρά την ευρωπαϊκή διπλωματία, ως σημαντικό τμήμα του όλου ανατολικού ζητήματος. Αποκορύφωμα της νέας επανάστασης είναι το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου το Νοέμβριο του 1866, η γιγαντομαχία του Λασιθίου το Μάη του 1867, καθώς και οι φονικές μάχες που σημειώνονται σε πολλά χωριά των Χανίων, του Ρεθύμνου και του Ηρακλείου.Το Αρκάδι σήμανε στο ρολόϊ της ιστορίας. Στάθηκε ένα ιστορικό ορόσημο που εκπέμπει μυνήματα και καθρεπτίζεται η δύναμη και η αποφασιστικότητα της κρητικής ψυχής. Χριστιανικές ψυχές που ο αριθμός τους φτάνει τις 964 από τις οποίες 259 πολεμιστές και 705 γυναικόπεδα βρίσκονται κλεισμένα στους χώρους του μοναστηριού.Ο Μουσταφά Ναϊλή Πασάς περικυκλώνει το μοναστήρι με μια δύναμη 15.000 Τουρκοαιγυπτίων και Αλβανών και 30 κανόνια. Το διαμέτρημα μεγάλο. Η διαφορά δυνάμεων ασύγκριτη. Ομως δε σκέφτονται να παραδοθούν. Προτιμούν τον τίμιο θάνατο από τον τούρκικο εξευτελισμό. Και όταν πια το Αρκάδι λυγίζει κάτω από το βάρος του εχθρού που ενισχύεται συνεχώς, και το τούρκικο ασκέρι έχει μπει στους εσωτερικούς χώρους του μοναστηριού, ο Κωστής Γιαμπουδάκης ή κατΥ άλλη εκδοχή ο Εμμανουήλ Σκουλάς ανατινάσσουν την πυριτιδαποθήκη. Οι θόλοι της τινάζονται στον αέρα σκορπώντας το θάνατο σε πάνω από 2500 άτομα χωρίς διακρίσεις. Ο δραματικός επίλογος καταγράφει 864 χρ. νεκρούς και 164 αιχμαλώτους. Ανοιξαν όμως οι θόλοι του ουρανού για να καταγραφεί εις μνημόσυνον αιώνιον η ηρωική πράξη του Αρκαδίου. Μία φοβερά επέμβαση η έκρηξη, βοηθά τους ηττημένους, η αγωνία μετατρέπεται εις θρίαμβον, η δε ηρωική μονή, η δίκην φρουρίου αγωνισαμένη, αποθνήσκει ως ηφαίστειον, θα γράψει ο Βίκτωρ Ουγκώ και θα δημοσιεύσει η ελληνόφωνη εφημερίδα "Κλειώ" της Τεργέστης το 1867.
Έστελνε αντιλάλημα σ ούλη την οικουμένη, στην Κρήτη η ελευθεριά δε στέκεται δεμένη.Με τις αλλεπάλληλες αυτές εκρήξεις της κρητικής ψυχής δέχεται ένα ηχηρό ράπισμα ο Τούρκος δυνάστης, επηρεάζεται η ευρωπαϊκή διπλωματία και ανοίγει το μονοπάτι για περιορισμένες και αργότερα ευρύτερες παραχωρήσεις στο λαό του αιματοκυλισμένου νησιού της Κρήτης.
Οι άγριες σφαγές των χριστιανών στα Χανιά το 1897 από τον τουρκικό όχλο και η απόφαση των Μ. Δυνάμεων να προβολούν στη διεθνή κατοχή του νησιού, προκαλούν την επίσημη επέμβαση της Ελληνικής Κυβέρνησης, που στέλνει το συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο με εκστρατευτικό σώμα 1500 ανδρών. Σκοπός του είναι να καταλάβει την Κρήτη και να κηρύξει την Ένωσή της με την Ελλάδα.Αποβιβάζεται με επιτυχία στο Κολυμπάρι. Η νέα αυτή επανάσταση απλώνεται γρήγορα και σκληρές μάχες διεξάγονται σ ολόκληρη την Κρήτη, με κέντρα την Αγιά, τα Λιβάδια, τις Βουκολιές, τις Αρχάνες κ.α. Οι ξένες Δυνάμεις ειδοποιούν το Βάσσο πως έχουν καταλάβει τις μεγάλες πόλεις και, αν προχωρήσει προς αυτές, θα τις βρει αντιμέτωπες.
Προτείνουν παράλληλα ως λύση την αυτονομία, που όμως απορρίπτεται κατηγορηματικά. Με την έκρηξη του άτυχου ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, η Ελλάδα αναγκάζεται να ανακαλέσει τις δυνάμεις της από την Κρήτη. Οι επικεφαλείς της κρητικής επανάστασης δέχονται τη λύση της αυτονομίας υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, που προηγουμένως έχουν απορρίψει, αφού το όνειρο της Ένωσης αρχίζει να πομακρύνεται.
Έτσι, με σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες και με την ενεργοποίηση επιτέλους των Μ. Δυνάμεων, ανοίγει ο δρόμος της αυτονομίας και της Ένωσης. Οι πρεσβευτές της Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Ιταλίας ζητούν από το βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας να εγκρίνει το διορισμό του Πρίγκιπα Γεωργίου ως ύπατου Αρμοστή των Μ. Δυνάμεων υπό ορισμένες προϋποθέσεις.Στις 9 Δεκεμβρίου 1898 και παρά τη διαμαρτυρία της Πύλης, φτάνει στα Χανιά, ως πρώτος Ύπατος Αρμοστής, ο Πρίγκιπας Γεώργιος και γίνεται δεκτός με απερίγραπτο ενθουσιασμό, ζωηρές επευφημίες και πρωτοφανείς εκδηλώσεις από το λαό της Κρήτης. Ο Πρίγκιπας διαβάζει από τον εξώστη του Διοικητηρίου Χανίων, το διάγγελμά του, με το οποίο καλεί το λαό σε πειθαρχία στους νόμους και σε ειρηνική συμβίωση. Η Κρητική Πολιτεία αποτελεί πια μια πραγματικότητα. Μια και μοναδική σημαία από λευκοσίδερο, τοποθετημένη στο ερημονήσι της Σούδας, συμβολίζει τα σκιώδη δικαιώματα του Σουλτάνου πάνω στην Κρήτη. Οι Μ. Δυνάμεις θέτουν το νησί υπό την υψηλή προστασία τους. Οι Ιταλοί τα Χανιά, οι Ρώσοι το Ρέθυμνο, οι Αγγλοι το Ηράκλειο και οι Γάλλοι το Λασίθι. Την επόμενη μέρα φεύγουν από την Κρήτη οι ναύαρχοι των Μ. Δυνάμεων. Το μεγάλο έργο της ανασυγκρότησης και οργάνωσης της Κρητικής Πολιτείας, που ψηφίζεται από τη Γενική Συνέλευση, μπαίνει αμέσως σε εφαρμογή. Λίγες μέρες αργότερα, στις 29 του Απρίλη, ο Πρίγκιπας σχηματίζει την πρώτη του κυβέρνηση, με την ακόλουθη σύνθεση Συμβούλων: (Υπουργοί) Ελευθ. Βενιζέλος της Δικαιοσύνης, Μανούσος Κούνδουρος των Εσωτερικών και της Συγκοινωνίας, Νικόλαος Γιαμαλάκης της Δημόσιας Εκπαίδευσης και των Θρησκευτικών, Κων. Φούμης των Οικονομικών και Χασάν Σκυλλιανάκης της Δημόσιας Ασφάλειας.Η πρώτη αυτή κυβέρνηση επιδίδεται με ζήλο και ενθουσιασμό στο έργο της περισυλλογής και της οργάνωσης. Εκδίδει νόμους και διατάγματα, κόβει και κυκλοφορεί νόμισμα, ιδρύει και λειτουργεί την Τράπεζα Κρήτης. Προσκαλεί Ιταλούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που οργανώνουν την ντόπια Χωροφυλακή και κυκλοφορεί τα πρώτα γραμματόσημα.Μπορεί να πει κανείς πως τα πρώτα χρόνια της Αρμοστείας του Πρίγκιπα "υπήρξαν έτη ευδαίμονα διά την Κρήτην , υπό έποψιν δημοσίας τάξεως, διοργανώσεως και εργασίας εκπολιτιστικής", σημειώνει στο Ημερολόγιό του ο Μαν. Κούνδουρος. Με τις οργανωτικές όμως αδυναμίες του Συντάγματος δίνονται υπερεξουσίες στον ηγεμόνα, με αποτέλεσμα να ασκεί κατά τρόπο απολυταρχικό και αδιάλλακτο την εξουσία.
Σημειώνονται έτσι τα πρώτα απολυταρχικά συμπτώματα. ΣΥ αυτό συντελεί και η άποψη των Κρητών, που δέχονται το καθεστώς της αυτονομίας ως εντελώς μεταβατικό, που διευκολύνει τη χωρίς καθυστέρηση Ένωση.Το επίμαχο εθνικό θέμα της Ένωσης, δημιουργεί διαφορετικές εκτιμήσεις μεταξύ του Πρίγκιπα και του Συμβούλου της Δικαιοσύνης Ελ. Βενιζέλου, του οποίου ξεχωρίζει η ηγετική φυσιογνωμία και η πολιτική διορατικότητα. Το γεγονός αυτό καταλήγει στην απόλυση του Βενιζέλου από το αξίωμά του. Ύστερα από διαφωνίες και συνεχείς προστριβές, που καταλήγουν σε ανοιχτή σύγκρουση του Βενιζέλου με τον Ύπατο Αρμοστή, εκδηλώνεται η γνωστή ως επανάσταση Θερίσου (1905), με αρχηγούς τον Ελ. Βενιζέλο, τον Κων/νο Φούμη και τον Κων/νο Μάνο. Η επανάσταση διαρκεί ως το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου. Ο Βενιζέλος οργανώνει στο Θέρισο την προσωρινή Κυβέρνηση Κρήτης. Η επανάσταση κηρύσσει την Ένωση και ζητεί να φύγει ο Πρίγκιπας από την Κρήτη. Οι ξένες δυνάμεις, θορυβημένες από την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Κρήτη, κινούνται για την εξομάλυνση του θέματος με διαπραγματεύσεις, που καταλήγουν στην παραίτηση του Γεωργίου, αφού το κίνημα του Θερίσου και η πολιτική του Βενιζέλου δικαιώνονται.Ο πρίγκιπας Γεώργιος υποβάλλει την παραίτησή του στις 12 Σεπτεμβρίου 1906 και αναχωρεί από την Κρήτη. Με υπόδειξη του βασιλιά Γεωργίου, εκλέγεται ως Αρμοστής Κρήτης ο πρώην πρωθυπουργός, έμπειρος και μετριοπαθής πολιτικός, Αλέξανδρος Ζαΐμης, που έρχεται στο Νησί και αναλαμβάνει τα καθήκοντά του το Σεπτέμβρη του 1906. Ψηφίζεται περισσότερο φιλελεύθερο Σύνταγμα και νέοι νόμοι. Η οικονομία αρχίζει να αναλαμβάνει γρήγορα. Ξεχωριστό ενδιαφέρον επιδεικνύεται για τη βελτίωση της εκπαίδευσης και την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας.Τον Ιούλιο του 1908 ένα μεγάλο μέρος από τα στρατεύματα των Μ. Δυνάμεων αποσύρεται από την Κρήτη. Αναλαμβάνουν ακόμα την υποχρέωση να αποχωρήσει μέσα σΥ ένα χρόνο και ο τελευταίος ευρωπαίος στρατιώτης.Η εξέλιξη στο μεταξύ διαφόρων διεθνών γεγονότων ενισχύει τον πόθο των Κρητών για την Ενωση. Το Σεπτέμβριο του 1908, κι ενώ ο Ζαΐμης απουσιάζει στην Αίγινα, πραγματοποιείται παγκρήτια συγκέντρωση στα Χανιά, που κηρύσσει την κατάργηση της αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας και την Ένωσή της με την Ελλάδα. Η Κρητική Βουλή επικυρώνει τη λαϊκή αυτή θέληση και συγκροτεί προσωρινά Κυβέρνηση διακομματικού χαρακτήρα, με πρόεδρο τον Α. Μιχελιδάκη, που αναλαμβάνει και διοικεί το Νησί στο όνομα του βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου Α.Η ελληνική κυβέρνηση, για να αποφύγει την τουρκική, αλλά και τις διεθνείς αντιδράσεις, δεν προχωρεί στην επίσημη αναγνώριση της Ένωσης.Οι Μ. Δυνάμεις δεν φαίνεται να αντιδρούν στις νέες εξελίξεις.Με την ύψωση όμως της ελληνικής σημαίας στο φρούριο του Φιρκά, στην είσοδο του λιμανιού των Χανίων, αρχίζει η αντίδρασή τους και απαιτούν αμέσως την υποστολή της.
Δεν βρίσκεται όμως Κρητικός, για να αναλάβει τέτοιο ρόλο και αποβιβάζεται μεικτό άγημα που αποκόβει τον ιστό της σημαίας. Η ελληνική κυβέρνηση, ανήμπορη για οποιαδήποτε δράση και βλέποντας τον κίνδυνο τουρκικής απόβασης στο Νησί, προβαίνει σε συστάσεις στους Κρητικούς, προς το σκοπό να ακολουθούν τις υποδείξεις των Μ. Δυνάμεων.Το 1911 οργανώνονται ένοπλες λαϊκές συγκεντρώσεις, που επιτείνονται με την άρνηση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας Ε. Βενιζέλου να δεχτεί την είσοδο των Κρητών βουλευτών στην Ελληνική Βουλή, πράγμα που δεν επιτρέπουν φυσικά οι τότε κρατούσες συνθήκες, παρά την επιμονή τους. Με την έκρηξη των Βαλκανικών πολέμων του 1912, το Ελληνικό Κοινοβούλιο ανοίγει τις πύλες του και οι Κρήτες βουλευτές γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό και θερμές εκδηλώσεις.Η οριστική λύση του Κρητικού ζητήματος δίδεται στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, το Φλεβάρη του 1913. Με τη συνθήκη του Λονδίνου, το Μάη του 1913, παραχωρείται η Κρήτη στην Ελλάδα.Οι Κρητικοί αφαιρούν την τουρκική σημαία από το νησάκι της Σούδας, που είναι το τελευταίο σύμβολο της τουρκικής επικυριαρχίας στην Κρήτη.Η αφαίρεση της Τουρκικής σημαίας από το νησάκι της Σούδας στοίχισε πολλά στους Τούρκους. Αυτό συνάγεται μεταξύ των άλλων και από τον απαρηγόρητο μουσουλμάνο λόγιο της εποχής, που δημοσίευσε στα φύλλα του τουρκικού τύπου της Κωνσταντινούπολης, ολόκληρο γορεό θρήνο, με τίτλο το ένδυμα της Μεσογείου. Την σημαίαν μου, ήτις επί των αποκρήμνων βράχων ψηλά είχε μείνει παντόρφανη, την κατεβίβασαν! Το είδες; Και τώρα στείλε μου τους αφρούς, οι οποίοι μέσα στΥ αφρόεντα κύματά σου κλαίουν την συμφοράν, ίνα από τα ερυθρά των ματιών μου μαργαριτάρια κατασκευάσω το πένθος της... Εγώ πια δεν κλαίω με δάκρυα. Κλαίω με αίμα. Τόσο βαρύ μου φαίνεται αυτό, και τόσον βουίζει το κεφάλι μου, όπου θέλω βράχον να τον κτυπήσω και να τον κάμω θρύμματα.
Τραβήξου από μπροστά μου, άσπρη μου θάλασσα!!... Διότι το τελευταίο ποτήρι των δηλητηρίων που εποτίστηκα επιθυμώ να το πιω κοντά εις το μέρος της ορφανής σημαίας μου, την οποίαν κατεβίβασαν, και το οποίον τώρα έμεινε λάκκος. Εκάησαν τα σπίτια μου κι εγώ έτρεμα με οργήν. Εστραγγαλίσθησαν τΥ αδέλφια μου κι εγώ άφρισα από μίσος. Τα τζαμιά μου αντήχησαν από τους κώδωνας των εκκλησιών κι εγώ ελύσσαξα από εκδίκησιν.Αλλά κανένα από αυτά δεν με επριόνισε τόσον, όσον η καταβίβασις της σημαίας μου! ναι, της σημαίας μου εκεί κάτω στην Κρήτην. Αυτό μου έκοψε την πνοήν μου, αυτή κατέστησεν αδυνάτους και αυτούς τους παλμούς της καρδίας μου...Ύψωσα τας τρεμούσας χείρας μου προ του ιερού βωμού των τεμενών σου και εις Σε προσατενίζω και αναφωνώ. Κατεβίβασιν την εν Κρήτη σημαίαν μου, κατέστρεψαν το σύμβολον μιας ζώσης θρησκείας· εξεμηδένισαν την αίγλην και το μεγαλείον ενός Έθνους αγωνιζομένου υπέρ Σου! Κατεβίβασαν την εν Κρήτη σημαίαν μου σημαίνει κατεσπίλωσαν την τιμιωτέραν των τιμών, κατεπάτησαν την περιουσίαν των ορφανών· κατεκηλίδωσαν τον ουράνιον στέφανον. Σημαίνει ότι με κατεκρήμνισαν από τον θρόνον της ανδρείας και του ηρωισμού, με κατέρριψαν από τα βάθρα της χρηστότητος και της αρετής...".
Την 1η Δεκεμβρίου 1913 γίνεται η επίσημη ανακήρυξη της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Υψώνεται η ελληνική σημαία στο Φιρκά, και ο πόθος της Ένωσης, που πληρώνεται με σκληρούς αγώνες και ποταμούς αίματος, γίνεται πια πραγματικότητα.
Και επειδή πολλοί έχουν ξεχάσει αυτό το ιστορικό γεγονός, κάναμε μία προσπάθεια να το υπενθυμήσουμε.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Η κόκκινη χούντα χτύπησε πάλι.....

σε συνέχεια παλαιότερου άρθρου μας σχετικά με τα φαινόμενα ολοκληρωτικών καθεστώτων που μας παραπέμπουν σε άλλες εποχές, θα περιγράψουμε εδώ τα τελευταία κρούσματα της κόκκινης τρομοκρατίας τα οποία κτύπησαν και πάλιν κατά τη διάρκεια των αντικατοχικών εκδηλώσεων στην Κύπρο, με αφορμή την επέτειο ανακήρθξης του κατοχικού ψευδοκράτους.

1ο κρούσμα.
αστυνομικοί με ρόπαλα στο Λήδρα Πάλλας και κάποιοι άλλοι που φωτογράφιζαν τους παρευρισκόμενους μαθητές, ενώ ταυτόχρονα τους απειλούσαν ότι θα τους γ......








2ο κρούσμα

καταγγελίες του Προέδρου του ΕΥΡΩΚΟ κ .Συλλούρη για παρόμοια στάση, δηλαδή παρουσία μυστικών αστυνομικών της ΚΥΠ οι οποίοι φωτογράφιζαν ατομα που παρευρίσκονταν στην αντικατοχική εκκδήλωση του κόμματος στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας.

εφημερίδα Σημερινή 19/11/2008

Επίθεση Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου στον υπουργό Παιδείας για την αλλαγή της Ιστορίας

Επίθεση κατά του υπουργού Παιδείας εξαπέλυσε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος σε σχέση με την πολυσυζητημένη αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας. Βλέπουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος διατηρεί μία σωστή στάση ως προς το θέμα, μαζί με αρκετούς γνήσιους υποστηρικτες, και όχι τους γνωστούς πολιτικάντηδες, κάπηλους της Ιστορίας και των Αγώνων του Εθνους μας.


Οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου είχαν ως εξής: "αν γίνει παραχάραξη της Ιστορίας θα καλέσουμε τους μαθητές να πετάξουν τα βιβλία".

Η απάντηση του υπουργού παιδείας από την άλλη ήταν υποτιμητική και ειρωνική, αφού μίλησε για παπαγαλάκια και για φαντάσματα. "Ενώ ουδείς ποτέ μίλησε στο υπουργείο Παιδείας για αλλαγή της Ιστορίας, βγαίνουν όλα τα παπαγαλάκια και τα φαντάσματα και μιλάνε για αλλαγή και παραχάραξη της Ιστορίας. Μέχρι χθες ο Αρχιεπίσκοπος βγήκε να μας πει ότι αν γίνει παραχάραξη της Ιστορίας θα καλέσει τους μαθητές να πετάξουν τα βιβλία. Αν αυτό δεν είναι δημιουργία φαντασμάτων, πέστε μου τι θα ήτανε τα φαντάσματα. Αυτά είναι τα φαντάσματα που σας καλώ να βλέπετε και να τα φωτίζετε γιατί τα φαντάσματα στο φως δεν αντέχουν. Υπάρχει μια μερίδα των Μέσων (ΜΜΕ) η οποία αναπαράγει αυτή τη συνθηματολογία χωρίς καμία βάση και δυστυχώς ορισμένοι από το χώρο της εκπαίδευσης, όπως ο Χάρης προηγουμένως, καλλιεργούν και αναπαράγουν αυτή τη συνθηματολογία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού.

Ποιόν πάς να ξεγελάσεις κ. Δημητρίου? Δεν είστε εσείς οι ίδιοι που μας μιλάτε για την περιβόητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην οποία εμπίπτει και η αλλαγή των βιβλίων Ιστορίας; Σε αυτά δεν περιλαμβάνονται και τα επαίσχυντα βιβλία, τα βοηθήματα δασκάλου, τα οποία εξέδωσε το Ιδρυμα το οποιο χρηματοδοτείται από τον ανθέλληνα Τζορτζ Σόρος, και τα οποία χαρακτηρίζουν τον Αγώνα της ΕΟΚΑ ως εθνικιστικό, και τους αγωνιστές ως εθνικιστές και τρομοκράτες (τον ίδιο χαρακτηρισμό αποδίδουν και οι Αγγλοι) οι οποίοι σκότωναν Τ/κ;

Σχετικά άρθρα για την αλλαγή των βιβλίων Ιστορίας στην Κύπρο.

εφημερίδα Σημερινή
Ιστολόγιο Αντιβάρου: Στην Κύπρο μεταφέρεται το ζήτημα των βιβλίων ιστορίας

Η Τουρκία και το ανδρείκελό της...

από το ιστολόγιο ¨Ες γην εναλίαν Κύπρον¨

"Ψαρέψαμε" μερικές ενδιαφέρουσες ειδήσεις και δηλώσεις, σχετικά με την επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Επειδή θεωρούμε πως απευθυνόμαστε σε λογικούς ανθρώπους, αφήνουμε τις ειδήσεις ασχολίαστες. Ο έχων κριτική σκέψη, ας κρίνει... Ειρήνη; Ποια ειρήνη; Μήπως οι Τούρκοι διαβάζουν Θουκυδίδη;
Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Ορτάμ» γράφει ότι έναντι παραχωρήσεων, που δεν ανακοινώθηκαν, η Αγκυρα θα δώσει στο κατοχικό καθεστώς βοήθεια ύψους 80 τρις λίρες Τουρκίας.Σύμφωνα με την εφημερίδα, το αίτημα υποβλήθηκε στην κυβέρνηση Ερντογάν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του λεγόμενου πρωθυπουργού Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ.Γράφει επίσης ότι χθες υπεγράφη το σχετικό "πρωτόκολλο" από τους Τσιτσέκ και Σογιέρ.Η εφημερίδα γράφει ακόμα ότι ο κ. Σογιέρ αδυνατούσε να καταβάλει τους μισθούς των "δημοσίων υπαλλήλων" για το μήνα Νοέμβριο.
Στις σημερινές εκδηλώσεις για την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους, αναφέρεται το σύνολο του τουρκοκυπριακού Τύπου.Οπως γράφει ο Τύπος, αποκορύφωμα των εκδηλώσεων είναι η παρέλαση, το χαιρετισμό της οποίας δέχθηκε ο Τ/κ ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.Στο χθεσινό διάγγελμα του, ο κ. Ταλάτ δήλωσε ότι το κατοχικό καθεστώς εγκαθιδρύθηκε για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα ισότιμο, δικοινοτικό, διζωνικό ομοσπονδιακό σύστημα, ενώ έκανε λόγο για «αυτοδιοίκηση και για την ανάγκη εκδημοκρατισμού, οικονομικής απόδοσης και βελτίωσης του τεχνικού εξοπλισμού των κατεχομένων».Ο Τ/κ ηγέτης ανέφερε ότι εργάζεται με όλες του τις δυνάμεις για μια δίκαιη και μόνιμη ειρήνη στο νησί, υπό τη σκεπή μιας ενωμένης ομόσπονδης Κύπρου, ενώ όπως είπε το καθεστώς των κατεχομένων "δεν είναι ψευδοκράτος".Εξάλλου, ο λεγόμενος πρωθυπουργός των κατεχομένων, Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ, σε μήνυμά του, ανέφερε ότι ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την πρόοδο των Τ/κ, παρά τις πιέσεις που δέχονται και τη λεγόμενη απομόνωση, όπως ισχυρίστηκε.Ο κ. Σογιέρ έκανε επίσης λόγο για αυτοδιοίκηση των Τ/κ, σημειώνοντας ότι η τ/κ πλευρά «συνεχίζει το στόχο για λύση και ένταξη στην ΕΕ».Ο λεγόμενος υπουργός εξωτερικών Τουργκάι Αβτζί αναχωρεί σήμερα για την Αγκυρα, ώστε να παραστεί, όπως γράφουν οι τ/κ εφημερίδες, στις εκδηλώσεις για την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους που διοργανώνει η λεγόμενη πρεσβεία των κατεχομένων στην Αγκυρα.Σε μήνυμά του με αφορμή την 25η επέτειο της παράνομης ανακήρυξης, ο πρόεδρος του τ/κ Κόμματος Κοινοτικής Δημοκρατίας Μεχμέτ Τζακιτσί δήλωσε ότι θα πρέπει να εξευρεθεί μια δίκαιη και διαρκής λύση στο Κυπριακό το συντομότερο δυνατόν και ότι κάθε μέρα που περνά είναι εις βάρος των Τ/κ.Συνάντηση με Αντιπρόεδρο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Την Αντιπρόεδρο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Μεράλ Ακσενέρ, η οποία βρίσκεται παράνομα στα κατεχόμενα εκ μέρους της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, συνάντησε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.Σύμφωνα με τον τ/κ Τύπο, η κ. Ακσενέρ ανέφερε η Τουρκία βρίσκεται στο πλευρό των Τ/κ, ενώ από την πλευρά του ο κ. Ταλάτ αφού ευχαρίστησε την Εθνοσυνέλευση και τον Πρόεδρό της για την εκπροσώπηση στις εκδηλώσεις της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, ανέφερε ότι ο «τ/κ λαός», κατά την έκφρασή του, "αγωνίστηκε με πίστη και αποφασιστικότητα για την αυτοδιοίκησή του".Ο κ. Ταλάτ είπε επίσης ότι οι Τ/κ προσπαθούν να εκδημοκρατίσουν, να ενισχύσουν και να εκσυγχρονίσουν το λεγόμενο κράτος τους, και από την άλλη εργάζονται για την επίλυση του Κυπριακού.Ο Τ/κ ηγέτης υποστήριξε τέλος ότι "αν η ε/κ πλευρά επιδείξει καλή θέληση, θα υπάρξει λύση του προβλήματος".Στα κατεχόμενα και ο Αρχηγός του Τουρκικού Πολεμικού ΝαυτικούΣυνάντηση με τον ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, τη λεγόμενη πρόεδρο της «βουλής» Φατμά Εκένογλου και το λεγόμενο πρωθυπουργό των κατεχομένων Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ είχε ο εκπρόσωπος των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, Αρχηγός του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού Ναύαρχος Μετίν Ατάτς.Οπως μεταδίδεται από τα κατεχόμενα, κατά τη συνάντηση με τον κ. Ταλάτ, ο ηγέτης των Τ/κ δήλωσε ότι η τ/κ κοινότητα θα είναι ισότιμος συνέταιρος, όπως είπε, σε ένα μελλοντικό κράτος στην Κύπρο. Σημείωσε επίσης ότι οι Τ/κ ζουν στο νησί πολλά χρόνια πριν την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους.Από την πλευρά της, η κ. Εκένογλου είπε ότι «οι Τ/κ απέδειξαν την επιθυμία τους για λύση στο δημοψήφισμα του 2004». Αναφερόμενη στην παρούσα διαδικασία των απευθείας διαπραγματεύσεων, εξέφρασε την ελπίδα όπως το θετικό κλίμα έχει θετική επίδραση στις συνομιλίες, και όπως βρεθεί λύση στο Κυπριακό.Ο κ. Σογιέρ είπε ότι οι Τ/κ προσπαθούν σκληρά για την επίτευξη λύσης του Κυπριακού, και πρόσθεσε ότι «οι Ε/κ θα πρέπει να επιδείξουν την ίδια αποφασιστικότητα ώστε να βρεθεί λύση».

Επιστολή Βάσου Λυσσαρίδη προς τον "κοινοτάρχη" Δ. Χριστόφια

Παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή που απέστειλε ο Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δ. Χριστόφια, και για την οποία ο ΠτΔ δεν έχει ακόμη απαντήσει.



Προς
Πρόεδρο Κυπριακής Δημοκρατίας
κ. Δημήτρη Χριστόφια


Η αγωνία μου για την πορεία του Κυπριακού υπαγορεύει αυτή μου την ενέργεια. Άλλωστε είχα δηλώσει στο εθνικό συμβούλιο ότι θα σας αποστείλω τις θέσεις μου αναφορικά με τους χειρισμούς του Κυπριακού.
Ο σύμβουλος του κ. Ταλάτ (Οζντίλ Ναμί) και ανώτατοι Ελληνοκύπριοι αξιωματούχοι καταθέτουν ότι ουσιαστικά η λύση έχει τροχιοδρομηθεί στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος της πρώτης συνάντησης.
Από την άλλη δημοσίως γίνεται αναφορά σε έλλειψη γεφυρών επί των ουσιωδών πτυχών.
Τι συμβαίνει;
Είναι γεγονός ότι στο κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ γίνεται αναφορά σε Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος που θα συνεταιρισθούν για δημιουργία ομόσπονδης κυβέρνησης.
Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε μαζί μου ότι επρόκειτο για αδόκιμη δήλωση στην προσπάθεια σας συντήρησης του κλίματος. Άλλωστε το γεγονός ότι χαιρετίσθηκε από τη δική μας πλευρά η μη συμπερίληψη της στο κείμενο του Ο.Η.Ε. αποτελεί παραδοχή του σφάλματος. Ευκόλως μπορεί να προβληθεί και τώρα από τη δική μας πλευρά ότι είναι αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός που συγκρούεται με κάθε έννοια δικαίου.
Αδιανόητη η εγκαθίδρυση φυλετικών κρατών (Μπαντουστάνς).
Η συνεχής αναφορά σε συνεταιρισμό επιτρέπει συνέχιση της εκτροπής. Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί από το 1964.
Όταν οι Τουρκοκύπριοι, πιεζόμενοι από την Άγκυρα, εγκατέλειψαν τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε από Τουρκικής πλευράς η άποψη ότι δεν υπάρχει πια Κυπριακή Δημοκρατία γιατί κάθε πλευρά (Ελληνοκυπριακή και Τουρκοκυπριακή) έχει το δικό της μέρισμα στην κρατική οντότητα.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα απέρριψε την Τουρκική θέση και αναγνώρισε ως κυβέρνηση της Κύπρου (ολόκληρου του λαού και ολόκληρης της γεωγραφικής επικράτειας) την κυβέρνηση Μακαρίου και όλες τις μετέπειτα Κυπριακές κυβερνήσεις.
Άλλο εγγυημένη συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα και άλλο συνεταιρισμός.
Ούτε αλλοιώνει την εικόνα το αν αυτή η διευθέτηση θα είναι το τελικό προϊόν ή η έναρξη της διαδικασίας. Με σαφήνεια πρέπει να εμείνουμε σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Άλλωστε αυτή είναι και η εντολή του λαού, στηριγμένη στις προεκλογικές διακηρύξεις και δεσμεύσεις. Αυτή η τοποθέτηση με σαφείς στόχους δεν μας οδηγεί σε απομόνωση. Τουναντίον δημιουργεί προοπτικές συμμαχιών.
Η κυριαρχία πηγάζει από το σύνολο του λαού. Διττή πηγή κυριαρχίας (“κράτη”, κοινότητες, ομάδες) στην ουσία καθιστούν την κυριαρχία διττή έστω κι αν συνταγματικές πρόνοιες αναφέρονται σε μια και μόνη τελική κυριαρχία.
Ούτε είναι δυνατή υπό οιασδήποτε συνθήκες η αποδοχή εκ περιτροπής προεδρίας, πολύ περισσότερο χωρίς καν να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής (κοινοί εκλογικοί κατάλογοι, κ.τ.λ.).
Η a priori νομιμοποίηση του εγκλήματος του εποικισμού πού είχε στόχο τη δημογραφική αλλοίωση μιας χώρας είναι επίσης άστοχη.
Η εκλογή σας χαιρετίσθηκε από πολλά κέντρα αποφάσεων που σας πίστωναν (ορθώς) με καλή θέληση για λύση του Κυπριακού. Ασχέτως αν πιστεύω ότι η καλή θέληση της δικής μας πλευράς δεν απουσίαζε ποτέ.
Και είναι κατανοητή η προσπάθεια σας να συντηρήσετε αυτό το κλίμα.
Όμως είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε ότι αυτό δεν σημαίνει παραβίαση αρχών τις οποίες διακηρύξατε προεκλογικά και οι οποίες αποτελούν το δεσμευτικό σας πρόγραμμα έναντι του λαού.
Δηλαδή για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, και των θεσμών, τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους. Θα αποκλείει εγγυητικά δικαιώματα και στρατιωτική παρουσία ξένων χωρών και θα τερματίζει τον εποικισμό.
Πρέπει να υπάρξει αναίρεση ή διόρθωση δηλώσεων που είναι δυνατό να ερμηνευθούν ως παρεκκλίσεις από την διακηρυχθείσα γραμμή λύσης που πρέπει να είναι πλήρως εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Όλοι μας συμφωνούμε ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής με αντίπαλη πλευρά την Τουρκία και όχι τους Τουρκοκύπριους που στην ουσία είναι θύματα της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.
Κυπριακή όμως λύση μπορεί να αναζητηθεί μόνο με τον τερματισμό της κατοχής και τον αποκλεισμό κηδεμονίας της Τουρκίας. Άλλως δυστυχώς στην πρωτοκαθεδρία των Τουρκοκυπρίων θα βρίσκονται δοτές ηγεσίες.
Άλλο η διασφάλιση των δικαιωμάτων-προνομίων των Τουρκοκυπρίων και άλλο η συντήρηση «δικαιωμάτων» ξένων χωρών (Τουρκίας) που στην ουσία στρέφονται και εναντίον των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων.
Η άποψη ότι τα εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας πηγάζουν από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δυνάμει των οποίων εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση δεν έχει καμιά βάση. Η Κύπρος ήταν τότε αποικία και συμφωνίες που επιβάλλονται από την αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι νόμιμες δυνάμει αποφάσεων του Ο.Η.Ε. Τώρα η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και είναι αδιανόητη η ύπαρξη κηδεμόνων για μια Ευρωπαϊκή χώρα.
Αγαπητέ πρόεδρε,
Στόχος δεν είναι η άσκηση κριτικής αλλά η διόρθωση και πλήρης διασαφήνιση πορείας. Έτσι στην ουσία αποτελεί θετικό εργαλείο και για σας.
Γίνεται αναφορά σε ομοσπονδία και υπενθυμίζω ότι σε ομοσπονδιακά συστήματα το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική εξουσία. Έτσι είναι αδόκιμη η μελέτη των εξουσιών της κεντρικής διοίκησης.
Η εμμονή σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο όχι μόνο δεν αποστερεί τους Τουρκοκύπριους των προνομίων τους αλλά τα κατοχυρώνει εντάσσοντας τα σ΄ ένα σύστημα δίκαιο, λειτουργικό και βασισμένο στον σεβασμό των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών που κατοχυρώνονται ακόμα και στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς στις οποίες γίνεται συνεχής αναφορά.
Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε ότι για τις ουσιώδεις διαμέτρους της συζήτησης πρέπει να τηρείται ενήμερος ο λαός. Αυτό δεν σημαίνει, όπως ελέχθη, διάλογο από αέρος, αλλά εμπλοκή του λαού, του οποίου κρίνεται η τύχη, επί της ουσίας των διαπραγματεύσεων διότι δεν νοείται εντολή εν λευκώ.
Είναι γεγονός ότι ο χρόνος πιέζει. Ότι η χρονιότητα δημιουργεί τάσεις μονιμότητας του απαράδεκτου status quo. Όμως τα προτεινόμενα σχέδια είναι χειρότερα και από τη διχοτόμηση γιατί ισοδυναμούν με διχοτόμηση και επικυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας σ΄ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια.
Κύριε πρόεδρε,
Πιστεύω ότι θα έχετε την πλήρη συμπαράσταση του λαού σε μια γραμμή λύσης σύμφωνης με τις προεκλογικές δεσμεύσεις χωρίς παρεκκλίσεις.
Θα συμφωνείτε όπως άλλωστε επανειλημμένα έχετε διακηρύξει ότι στόχος είναι η εξεύρεση λύσης, αλλά όχι οποιασδήποτε λύσης.
Συνοψίζοντας καταλήγω στις πρακτικές εισηγήσεις.
Αν συμφωνείτε ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις και δεδομένου ότι οι πάγιες Τουρκικές θέσεις στηρίζονται σε δύο κράτη και δύο λαούς κ.τ.λ. φοβούμαι ότι το αδιέξοδο είναι προβλεπτό.
Γι΄αυτό πρέπει να αναληφθεί (α) άμεση εκστρατεία ενημέρωσης (από όλες τις δυνάμεις που απορρίπτουν λύση στη βάση Ελληνοκυπριακού και Τουρκοκυπριακού κράτους, συνεταιρισμού κ.τ.λ.)
(β) Να απαιτήσουμε συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της, άλλως να μη επιτρέψουμε Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte.
(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε. (Γαλλία, Αυστρία και άλλοι)
(δ) Να αξιοποιήσουμε τις υπάρχουσες, ειδικά με Ρωσία και Κίνα που είναι και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας
(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας.
(ζ) Να διαφυλάττουμε πρακτικά την κυριαρχία που είναι σύμφυτη με το κράτος.
(η) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα στο κυβερνητικό αλλά και τα άλλα επίπεδα.
(θ) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία
(ι) Να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τις χώρες της περιοχής.
(ια) Πολιτική επαναπροσέγγισης είναι να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η ουσιαστική επαναπροσέγγιση προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα.
(ιβ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας. Η λύση θα διασφαλισθεί δια της πολιτικής. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.



Δρ Βάσος Λυσσαρίδης

Υ.Γ. Αυτή η επιστολή δεν είναι εμπιστευτική.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Οταν ξεκινούν να κατακρίνουν και οι "ναινέκοι".....

(Εφ. Σημηερινή, 2-10-08, σελ. 8 άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη)

Μέχρι σήμερα, το ΑΚΕΛ και οι ξελιγωμένοι συμπολιτευόμενοι κατηγορούσαν όσους επικρίνουν τους χειρισμούς Χριστόφια στο Κυπριακό και τους στιγμάτιζαν ως... μειοψηφία. Φαίνεται πως δεν συλλαμβάνουν τα μηνύματα των αντιδράσεων της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, όπως δεν συνειδητοποιούν ότι και στην Αθήνα εκδηλώνονται αντιδράσεις.
Δύο εφημερίδες που στήριξαν το σχέδιο Ανάν και υποστήριξαν το Χριστόφια, βγαίνουν τώρα από αριστερά και τον επικρίνουν. Με αφορμή την ομιλία Χριστόφια στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και την ατυχέστατη αναφορά του στο πραξικόπημα, που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και τους χειρισμούς του στο Κυπριακό, η «Ελευθεροτυπία» και η «Καθημερινή» βάζουν κατά του Προέδρου. Η «Ελευθεροτυπία» αναφέρεται σε έντονη αλλά μουγγή δυσφορία της Αθήνας για την ανεπίτρεπτη αναφορά στο πραξικόπημα. Για πρώτη φορά από το 1974, Πρόεδρος της Κύπρου συνδέει το πραξικόπημα για να δικαιολογήσει την τουρκική εισβολή (όπως έπραξε ο Μακάριος με την επιστολή της 19/7/1974). Πρόκειται για ακόμα ένα δώρο του Δ. Χριστόφια στην Τουρκία. Κυρίως, όμως, ο Αθανάσιος Έλλις, της «Καθημερινής», γνωστός υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, κατηγορεί τον Πρόεδρο ότι οι κινήσεις του δεν εκφράζουν την πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου και ότι, στην προσπάθειά του να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Τ/κ, κινδυνεύει να χάσει αυτήν των Ε/κυπρίων.

Η κόκκινη χούντα είναι εδώ.....

(έστω και με καθυστέρηση αναδημοσιεύουμε από την Νοητική Αντίσταση το πιο κάτω άρθρο, ως δείγμα της Κόκκινης χούντας που -πλεόν-φανερά δρα στην Κύπρο... Θα συνεχίσουμε και με περισσότερα στοιχεία για να μην μας κατυηγορήσουν για συκοφάντες και προβοκάτορες)


Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο ‘ες γην εναλίαν Κύπρον’, το δημοσίευμα της εβδομαδιαίας κυπριακής εφημερίδας ‘Το Κυπριακό Ποντίκι’ [29/08/2008] :



Με έκπληξη, τόσο οι απόδημοι όσο και οι άλλοι παρευρισκόμενοι στο πρόσφατο Συνέδριο των Αποδήμων, άκουσαν το φασιστικό ξέσπασμα του Χριστόφια ενάντια στον Αρχιεπίσκοπο με αφορμή την ομιλία του Μητροπολίτη Πάφου Γεώργιου. Στην ομιλία του Μητροπολίτη δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ που θα δικαιολογούσε αυτό το ξέσπασμα του Προέδρου. Τι συνέβηκε όμως στην πραγματικότητα; Τι προκάλεσε αυτή τη ξαφνική οργή του…ευέλικτου;
Τα πράγματα έχουν τελικά την εξήγησή τους. Και είναι απλά. Ο Πρόεδρος λίγο μετά που εισήλθε στον χώρο του Συνεδρίου έτυχε να παρει στα χέρια του το πρόγραμμα του Συνεδρίου και συγκεκριμένα το κείμενο που αναφερόταν στο αφιέρωμα στο Μάριο Τόκα.
Να σημειώσουμε ότι: Ο πρέσβης Σταύρος Επαμεινώνδας, θέλοντας να δώσει μια διαφορετική νότα στο συνέδριο των αποδήμων, οργάνωσε μια μικρή συναυλία με τραγούδια του αείμνηστου εθνικού μας συνθέτη, Μάριου Τόκα. Το ρεπερτόριο περιελάμβανε 13 συνολικά τραγούδια:


1 ) Η δική μου η πατρίδα
2 ) Την Ελλάδα αγαπώ
3 ) Χαίρετε, Αμμόχωστος
4 ) Εδώ και εκεί
5 ) Δεν κλαίω
6 ) Πενταδάκτυλος
7 ) Τριανταφυλιά
8 ) Το σημάδι
9 ) Η νύχτα μυρίζει γιασεμί
10 ) Αννούλα του χιονιά- Σ’ αγαπώ
11 ) Θάλασσες
12 ) Σ’ αναζητώ και
13 ) Υψίστου Μήτηρ.

Μόλις διαβασε το ρεπερτόριο ο…ευέλικτος έγινε πυρ και μανία. Και διέταξε να λογοκριθούν δύο -από τα 13 συνολικά- τραγούδια που περιλάμβανε το πρόγραμμα. Πράγμα που έγινε. Τα τραγούδια που λογοκρίθηκαν από το καθεστώς Χριστόφια ήταν το 2ο και το 3ο:- «Την Ελλάδα αγαπώ» και- «Χαίρετε, Αμμόχωστος»

Το πρώτο σε στίχους του ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που περιέχει τους στίχους «την Ελλάδα αγαπώ» και το άλλο του ποιητή Κυριακου Χαραλαμπίδη. Αυτός είναι ο Χριστόφιας!
Αν ήταν στο χέρι του θα μας έβαλε να ακούμε μόνο τραγούδια για την ψευδεπίγραφη επαναπροσέγγιση! Όπως θα κάνει και με την ιστορία!






Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει βγεί για να διαψεύσει το γεγονός αυτό...


Μέχρι να το κάνουν τούτο, ας μας επιτρέψουν να θεωρούμε ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας “αποφάσισε και διάταξε” να κόψει τα τραγούδια του Μάριου Τόκα, πράξη η οποία (αν όντως έγινε) εντάσσεται στο γενικότερο κλίμα υποστολής ελληνικών σημαιών (Φυλάκιο Λήδρας, ΡΙΚ), μη-ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου (Πρεσβείες ΗΠΑ και Γαλλίας), αλλαγής ονομάτων με εθνικό περιεχόμενο (Εφ. Ελλ. Εκπ. Λεμεσού) και παροχής άδειας σε Γκρίζους Λύκους να περάσουν μονομερώς από τον Λιμνίτη στις ελεύθερες περιοχές, για να γιορτάσουν τους βομβαρδισμούς της Κύπρου από την τουρκική αεροπορία το 1964.

Τροπαιοφόρος"

από την εφημερίδα ‘Σημερινή’, 21 Οκτωβρίου 2008 Στήλη “ΕΙΡΗΣΘΩ“, του Λάζαρου Μαύρου


Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα: Τα εκστόμιζαν μόλις προ εβδομάδος Ηττηφόροι ηγέτες: Οι κ.κ. Χριστόφιας, Καρογιάν και οι συν αυτοίς. Όταν κόρδωναν κιόλας που κατήργησαν 13τρ. και τον «Νικηφόρο» της ξεχαρβαλωμένης άμυνας. Ιδού, διά χειρός κ. Γιαννάκη Κολοκασίδη του Π.Γ. του ΑΚΕΛ, σε διανεμηθέν άρθρο του: «Όπως πολύ ορθά δήλωσε ο Πρόεδρος της Βουλής (σ.σ. Καρογιάν) η απόφαση του Δ. Χριστόφια έτυχε ευνοϊκών σχολίων και συνάντησε τη ΣΤΗΡΙΞΗ του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι όταν παίρνουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες την ώρα που πρέπει ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ τη θέση μας ΔΙΕΘΝΩΣ και ΣΤΡΙΜΩΧΝΟΥΜΕ την Τουρκία» («Αλήθεια» 20.10.08).
Να και το «στρίμωγμα» 17τρ., αυθωρεί και παραχρήμα: Η Τουρκία, για 1η φορά, μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τέτοια ύψιστη επιβράβευση του Αττίλα πέτυχε η «ευέλικτη» και «αριστοτεχνική» πολιτική Χριστόφια! Πώς τα κατάφερε; Ιδού δείγμα των προβληθέντων από τη θέση του καθημερινού κύριου πρωτοσέλιδου τίτλου της υμνωδούσας «Χαραυγής» του:

- ΧΑΡΑΥΓΗ 17.9.08: «Τετ-α-τετ με τον ΓΓ του ΟΗΕ. Ο Πρόεδρος ενημερώνει τον Μπα Γκι Μουν στις 21 Σεπτεμβρίου».
- ΧΑΡΑΥΓΗ 21.9.08: «Σαφή μηνύματα στην έδρα του ΟΗΕ. Σήμερα η συνάντηση Χριστόφια - Μπα Γκι Μουν - Θα αξιώσει να γίνουν σεβαστές οι αρχές του διεθνούς δικαίου».
- ΧΑΡΑΥΓΗ 23.9.08: «Στον Γκιουλ στρέφεται ο Γ.Γ. του ΟΗΕ - Συζητά μαζί του το Κυπριακό και μεταφέρει τη θέση για εποικοδομητική στάση και ευελιξία».
- ΧΑΡΑΥΓΗ 26.9.08: «ΕΠΕΙΣΕ - Αίσθηση προκάλεσε η ειλικρινής ομιλία του Προέδρου Χριστόφια στη Γ.Σ. του ΟΗΕ».
- ΧΑΡΑΥΓΗ 28.9.08: «Άκρως θετική αποτίμηση - Ο Πρόεδρος έπεισε για τη βούλησή του, αναμένει τώρα πράξεις από τη διεθνή κοινότητα και την Τουρκία που θα συμβάλουν σε θετικές εξελίξεις».
- ΧΑΡΑΥΓΗ 1.10.08: «ΕΥΣΗΜΑ ΚΑΙ από την Ευρώπη - Ευχαριστίες από τον Πρόεδρο της ΚΣΣΕ στον Πρόεδρο Χριστόφια»…
- ΧΑΡΑΥΓΗ 4.10.08: «ΕΠΙΚΡΟΤΗΣΑΝ τους χειρισμούς Χριστόφια - Ικανοποίηση Ε. Συμβουλίου για την πειστική παρουσία του Προέδρου στα διεθνή φόρα».
Κατάληξη , λοιπόν, του… τροπαιοφόρου Χριστόφια: Ο Αττίλας μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ! Τόοοοοσο στρίμωγμα! Μέμνησο, λαέ, του εθνικού μας ποιητού Διονυσίου Σολωμού: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε»!

Η εκλογή της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας

από την εφημερίδα ‘Σημερινή’, 20 Οκτωβρίου 2008 Στήλη “ΕΙΡΗΣΘΩ“, του Λάζαρου Μαύρου


Κακώς άλλους μεμφόμαστε για την εκλογή της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο κ. Χριστόφιας και η πολιτική του, τής εξασφάλισε το διαβατήριο. Επί της Προεδρίας του και μετά από 230 ημέρες ευέλικτης πολιτικής και αριστοτεχνικών χειρισμών, η Τουρκία πέτυχε για 1η φορά στην ιστορία να εκλεγεί μέλος του Σ.Α. των Ηνωμένων Εθνών. Προϊόν της πολιτικής του κ. Χριστόφια αλλά και των προκατόχων του, Τάσσου, Κληρίδη, Βασιλείου, Κυπριανού και Μακαρίου. Από της 12.2.1977 της συνάντησης Μακαρίου - Ντενκτάς. Και της ΥΠΟΤΑΓΗΣ στη μακρά διαδικασία απαλλαγής και αθώωσης της Τουρκίας για την εγκληματική στρατιωτική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο. Της διαδικασίας που ονομάζεται μεν «διακοινοτικές συνομιλίες», είναι δε, ΑΠΟΔΕΙΓΜΕΝΑ, διαδικασία εδραίωσης του Αττίλα, αθώωσης και τελικής επιβράβευσης του Αττίλα. Ο Λυσσαρίδης που διαφωνούσε τότε και εισηγείτο «κάθε πατριώτης και στρατιώτης, κάθε σπίτι και κάστρο», διαπομπεύτηκε ως «τυχοδιώκτης» κι «επικίνδυνος». Κι όσοι επέμεναν «όχι στις διακοινοτικές», από «εθνικιστές» μέχρι «ψυχοπαθείς» εξυβρίζοντο…
Ιδού, λοιπόν, απτά τ’ αποτελέσματα: Η Τουρκία της συνεχιζόμενης κατοχής, της εθνοκάθαρσης, του βίαιου εκτοπισμού 200 χιλιάδων, της εξαφάνισης εκατοντάδων αδηλώτων αιχμαλώτων, των εγκλημάτων πολέμου του βίαιου εποικισμού, της μαζικής παραβίασης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της κατάλυσης της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, της παραβίασης των περί Κύπρου ψηφισμάτων του ΟΗΕ, της παραβίασης των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αυτή η Τουρκία εκλέγεται μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ. Επί της Προεδρίας του ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ. Κατά τη διάρκεια της οποίας εξασφάλισε η Άγκυρα και τα τελευταία πιστοποιητικά «Καλής Συμπεριφοράς», με την έναρξη των «απευθείας διακοινοτικών» Χριστόφια - Ταλάτ. Διακηρυχθέντα συγχαρητηρίως κι από τον ίδιο τον ΓΓ του ΟΗΕ κ. Μπα Γκι Μουν.
Ο Χριστόφιας και οι υμνωδοί της πολιτικής του, στον ΔηΣυ, το ΔηΚο, την ΕΔΕΚ, με προεξάρχοντες το ΑΚΕΛ και τα χειροκροτούντα ΜΜΕ, επί οκτώ μήνες κανοναρχούν «πόσο έπεισε στο εξωτερικό ο κ. Χριστόφιας»! «Πόσο θετικά μετέστρεψε το κλίμα στη διεθνή κοινότητα»! «Πόσο αποτελεσματική διπλωματία πέτυχε», ώστε ακόμα και η αμυντική θωράκιση να καθίσταται για τα σκουπίδια, αφού «οι αριστοτεχνισμοί του αποδίδουν στη διεθνή κοινότητα, που αναμένεται ν’ ασκήσει πιέσεις στην… Τουρκία για το Κυπριακό»! Ιδού, λοιπόν και το εγκαλλώπισμα της πολιτικής του κ. Χριστόφια: Η διεθνής κοινότητα επιβραβεύει τον Αττίλα εκλέγοντας την Τουρκία στο Σ.Α. του ΟΗΕ.

Χριστόφιας : Ο Τσάμπερλαιν της Κύπρου

του Βασίλη Φίλια, Καθηγητού, πρώην Πρύτανη Παντείου Πανεπιστημίου.


Η Ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται όπως λαθεμένα πιστεύουν ορισμένοι και τούτο διότι ποτέ οι όροι του πολιτικού παιγνιδιού δεν είναι πανομοιότυποι.Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι από την Ιστορία δεν μπορούν να αναχθούν κατ ‘ αναλογία συμπεράσματα βασισμένα στον παραδειγματικό χαρακτήρα γεγονότων και καταστάσεων του παρελθόντος.Ακριβώς γι’ αυτό και όσοι ασκούν υπεύθυνη πολιτική οφείλουν να γνωρίζουν Ιστορία, ώστε οι όποιες αποφάσεις τους να στηρίζονται στη συνεκτίμηση της δυναμικής διαπλοκής όλων των παραγόντων.Η δεύτερη καθοριστική παράμετρος στη λήψη της όποιας πολιτικής απόφασης είναι η συλλογιστική που οδηγεί στην ορθή εκτίμηση των δυνατοτήτων και των ορίων της σύγκρουσης και του συμβιβασμού.Ειδικότερα όσον αφορά τον συμβιβασμό είναι δεδομένο ότι ποτέ δεν συντελείται απροϋπόθετα , δηλαδή χωρίς προσδιορισμό αφενός του στρατηγικού στόχου, αφετέρου της ακολουθητέας τακτικής.Επομένως συμβιβασμός «καθαυτός» δεν υφίσταται και οι όποιες διαπραγματεύσεις για την επίτευξή του είναι αδιανόητο να γίνονται άνευ όρων και εν κενώ στη βάση και μόνον της λεγόμενης «καλής πίστης».Πολύ περισσότερο δεν νοείται συμβιβασμός όταν μία πλευρά κινείται σε πλαίσιο προκαθορισμένων από την ίδια όρων και η άλλη πειθήνια και «καλή τη πίστη» ακολουθεί. Τότε δεν πρόκειται περί συμβιβασμού, αλλά περί συγκεκαλυμμένου πειθαναγκασμού της άλλης πλευράς, που είναι χαμένη από χέρι.* * *Εάν αυτά ληφθούν υπ’ όψη καθίσταται σαφές ότι ο κ. Χριστόφιας διαπράττει δύο κεφαλαιώδη αμαρτήματα: αγνοεί τα διδάγματα της Ιστορίας και μπαίνει στη λογική του συμβιβασμού χωρίς προκαθορισμένους όρους.Το ίδιο έκανε και το 1938 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Νέβιλ Τσάμπερλαιν , ακολουθώντας την πολιτική του «κατευνασμού» [apeasment] με τον Χίτλερ.Μία πολιτική που επισφράγισε η συμφωνία του Μονάχου και κατέληξε στη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, την αμαχητί εξουδετέρωση των 85 ετοιμοπόλεμων μεραρχιών της και την παράδοση του ελέγχου του ορεινού όγκου της Μοραβίας, που σημαίνει τον έλεγχο ολόκληρης της κεντρικής Ευρώπης στο Γ’ Ράιχ.Το χαρτί που κράδαινε θριαμβευτικά ο Τσάμπερλαιν στο αεροδρόμιο του Λονδίνου δεν ήταν το χαρτί ενός έντιμου συμβιβασμού επί ίσοις όροις, αλλά το αποδεικτικό μιάς κατάπτυστης διπλωματικής ήττας, που άνοιξε διάπλατα τις πύλες του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.Οι αναλογίες με την «τακτική» συμβιβασμού του κ. Χριστόφια είναι προφανείς, ανεξάρτητα αν εδώ πρόκειται «απλά» για ουσιαστική καθίζηση και βαθμιαία εξαφάνιση του Κυπριακού Ελληνισμού.* * *

Η απουσία διαπραγματευτικών θέσεων του κ. Χριστόφια είναι δεδομένη και αποδεικνύεται από τη χρήση του βλακώδους όρου «εποικοδομητικές συνομιλίες» , που υιοθέτησε με εισήγηση της κας Μπακογιάννη και το Ελληνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτική.Ο κ. Χριστόφιας «προσέρχεται» στις διαπραγματεύσεις με τον Ταλάτ, χωρίς καμμιά απολύτως συγκεκριμένη θέση στα κρίσιμα θέματα :των τουρκικών στρατευμάτων στα κατεχόμενα, των εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων,των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα,των εδαφικών ορίων ελέγχου κάθε πλευράς,Μιλάει για «ενιαίο κράτος και κοινή ιθαγένεια», χωρίς να διευκρινίζει πώς το εννοεί.Δεν το διευκρινίζει, αλλά από την κριτική που άσκησε στον Τασσο Παπαδόπουλο σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας είναι προφανές ότι οι συγκεχυμένες απόψεις του δεν απέχουν από εκείνες του σχεδίου Αννάν , φυσικά «καλλωπισμένες» και «εξευγενισμένες»Από το άλλο μέρος ο Ταλάτ είναι σαφής και συγκεκριμένος:-ανεξαρτησία της τουρκοκυπριακής κοινότητας [την οποίαν ονομάζει κράτος][state]καμμία αλλαγή στο υφιστάμενο πολιτικό – στρατιωτικό και οικονομικό καθεστώς στα κατεχόμενα και μάλιστα ιδία στο οικονομικό, οι όποιες αλλαγές να επιβαρύνουν αποκλειστικά την ελληνοκυπριακή πλευρά..- καμμιά συζήτηση επί διαμφισβητουμένων εδαφικών και περιουσιακών θεμάτων.Τελικά λοιπόν τι διαπραγματεύεται ο ανεκδιήγητος κ. Χριστόφιας; Ο «καλός», ο «σοσιαλιστής», ο «φιλειρηνιστής» - σε αντίθεση με τον ‘κακό και αδιάλλακτο εθνικιστή» Τάσσο Παπαδόπουλο- κ. Χριστόφιας;* * *

Ο κ. Χριστόφιας συσκοτίζει την όλη μεθόδευση με την αφειδώς και κατά κόρο χρησιμοποίηση της λέξης «συμφιλίωση», την οποίαν έχει αναγάγει σε αυτονομημένο ιδεολόγημα για να αποφύγει τη δέσμευσή του σε επίπεδο συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων.Με τον τρόπο αυτό δεν αποδυναμώνει απλά, αλλά υπονομεύει τα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα της ελληνοκυπριακή πλευράς για τους ακόλουθους λόγους:

πρώτον , διότι εξισώνει το βάρος των ευθυνών για την υφισταμένη διαίρεση της Μεγαλονήσου μεταξύ των δύο πλευρών, γεγονός , που οδηγεί εμμέσως πλην σαφώς στη δικαιολόγηση του «Αττίλα».Ο κ. Χριστόφιας αγνοεί ή θέλει να αγνοεί τη μεθοδευμένη εξώθηση των πραγμάτων σε σύγκρουση των δύο κοινοτήτων από τους Αγγλοαμερικανούς , που οδήγησαν σε μετωπική ρήξη, όπως σαφέστατα στοιχειοθετείται στο βιβλίο του Murdock «ο βιασμός της Ελλάδας»[εκδόσεις Παπαζήση] και πρόσφατα στο στο έξοχο βιβλίο του Άγγλου διαμεσολαβητή Martin Pachard “Getting it wrong”, Fragments of a Cyprus Diary 1964”[ εκδόσεις Bloomington]

δεύτερον , διότι ο κ. Χριστόφιας έχει πλήρως εγκαταλείψει τη γραμμή ότι το Κυπριακό είναι υπόθεση εισβολής και κατοχής και υιοθέτησε την τουρκική γραμμή ότι το κυπριακό είναι υπόθεση πολιτικής ισοτιμίας και προστασίας της τουρκοκυπριακής μειονότητας ,

τρίτον, διότι έχει «παγώσει» πλήρως το χαρτί της σύνδεσης της Κύπρου με την Ε.Ε. και των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων , που αυτό συνεπάγεται,

τέταρτον, διότι εσκεμμένα αφήνει αναξιοποίητα τα «ατού» που απορρέουν από τη ρητή και απερίφραστη υποστήριξη προς το νόμιμο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας από χώρες όπως η Γαλλία, η Ρωσία κ.α. και επαιτεί την αγγλική άσκηση επιρροής προς την τούρκικη πλευρά για να ευοδωθούν οι «συμφιλιωτικές συνομιλίες»……..Αντίθετα ο κ. Χριστόφιας προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες - συνειδητά ή ασυνείδητα αδιάφορο- στους αντιπάλους του κυπριακού ελληνισμού :

Στους Τούρκους γιατί, πέραν όλων των άλλων, τους επιτρέπει να εκτονώνουν σε μεγάλο βαθμό τη βαθύτατη κρίση του πολιτικού τους συστήματος με την επικέντρωση του ενδιαφέροντος στο Κυπριακό.

Στους Αμερικανούς , διότι τους εμφανίζει ως ειρηνοποιούς στη Μέση Ανατολή.

Στους Άγγλους , διότι τους αφήνει περιθώρια να εξακολουθούν να επιδιώκουν αυτό που πάντοτε επεδίωκαν : Τη μεταβολή ολόκληρης της Κύπρου σε ελεγχόμενο από αυτούς προτεκτοράτο.* * *

Για όλους αυτούς τους λόγους ο κ. Χριστόφιας είναι ο ολετήρας σε βάρος των συμφερόντων του κυπριακού ελληνισμού.Σε τελευταία ανάλυση αφήνει ανοικτά πόρτες και παράθυρα για να γίνουν οι Τούρκοι αδιαμφισβήτητοι ρυθμιστές όχι μόνον του κατεχομένου τμήματος , αλλά ολόκληρης της Κύπρου, αναγκάζοντας τον κυπριακό ελληνισμό σε κατάθεση όπλων, παραίτησης και φυγής.Η πρότασή του για μείωση της στρατιωτικής θητείας είναι ένα πρώτο βήμα, θα ακολουθήσουν και άλλα «καλής θέλησης» αν δεν ξεσηκωθεί ο κυπριακός λαός όπως έκανε με το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004 και δεν ανακόψει την πορεία προς την καταστροφή, που έχει χαράξει ο πολύς κ. Χριστόφιας.

Αθήνα 10 Σεπτεμβρίου 2008[Κυριακή 14η Σεπτεμβριόυ 2008] ΠΑΡΟΝ, σελ. 9.

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και η έννοια του ομοσπονδιακού κράτους

Λουκής Γ. Λουκαΐδης Δικηγόρος τέως Δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ομιλία στην ημερίδα «Η πορεία για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας» Λευκωσία, 30 Σεπτεμβρίου 2008
Παραθέτουμε αυτούσια την ομιλία του κ. Λουκαΐδη για τη λύση της Διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας.


Πριν μπω στο θέμα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας πιστεύω ότι πρέπει να πω λίγα λόγια για την έννοια του ομοσπονδιακού κράτους. Ομοσπονδιακό κράτος είναι το κράτος που σε αντίθεση με το ενιαίο αποτελείται από περιοχές που έχουν καθορισμένη αυτονομία την οποία εφαρμόζει η κάθε μια με δικά της όργανα (εκτελεστικά, νομοθετικά και δικαστικά) ενώ παράλληλα υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση (ομοσπονδιακή) η οποία έχει αρμοδιότητες που ασκούνται απ’ ευθείας σε ολόκληρο το ομοσπονδιακό κράτος, δηλαδή σε όλες τις περιοχές, με άλλα δικά της (ομοσπονδιακά) όργανα (εκτελεστικά κλπ). Συνεπώς ο λαός των σχετικά αυτόνομων περιοχών υπάγεται απ’ ευθείας σε δυο εξουσίες εκείνη της κεντρικής κυβέρνησης και εκείνη της περιοχής όπου κατοικεί. Οι εξουσίες αυτές κατά κανόνα δεν συγκρούονται. Τα περισσότερα κράτη είναι ενιαία π.χ. Γαλλία, Σουηδία, Ελλάς κ.α. Παραδείγματα ομοσπονδιακών κρατών είναι οι Η.Π.Α., Καναδάς, Αυστραλία, Ελβετία.
Ο κλασσικός τρόπος δημιουργίας του ομοσπονδιακού κράτους είναι δια της συνένωσης δυο ή περισσότερων κρατών υπό μια κοινή εξουσία ανεξάρτητη των εξουσιών κάθε κράτους τα οποία το απαρτίζουν (πχ ΗΠΑ, Ελβετία). Υπάρχει όμως και η περίπτωση δημιουργίας ομοσπονδιακού κράτους δια της αποσύνθεσης ήδη υφισταμένου ενιαίου κράτους (π.χ. Ρωσσία, Βραζιλία). Το ομοσπονδιακό κράτος είναι πολύπλοκο και πολυδάπανο λόγω των πολλών κρατικών οργάνων και διαδικασιών που απαιτούνται για την λειτουργία του. Βασικές προϋποθέσεις σε κάθε ομοσπονδιακό κράτος είναι η ενότητα του μέσoν του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρη την επικράτεια του (δικαίωμα εγκατάστασης ιδιοκτησίας, πολιτικά δικαιώματα κλπ), του κοινού νομίσματος, των κοινών βασικών αρχών δικαίου και της απαγόρευση φυλετικών διακρίσεων. Στα ομοσπονδιακά κράτη δεν νοείται να διαχωρίζονται οι περιοχές που συνθέτουν το κράτος ή τα ανθρώπινα δικαιώματα με βάση φυλετικά κριτήρια ή, στην περίπτωση των ατομικών δικαιωμάτων, ανάλογα με την περιοχή που τυγχάνει να εισέρχεται ένας υπήκοος του κράτους
Ο διαχωρισμός ενός ομοσπονδιακού κράτους σε περιφέρειες βασιζόμενες σε φυλετικά κριτήρια συνεπάγεται: α) την παραβίαση της απαγόρευσης φυλετικών διακρίσεων σύμφωνα με τους κανόνες του αναγκαστικού διεθνούς δικαίου που επιφέρει σύμφωνα με τη συνθήκη της Βιέννης 1980 ακυρότητα οποιασδήποτε διεθνούς συμφωνίας που προβλέπει τέτοια παραβίαση και β) τη δημιουργία πόλωσης μεταξύ των περιφερειών που απαρτίζουν το κράτος και τη δημιουργία κινδύνου αντιπαλότητας και προώθησης θεμάτων σε κάθε περιφέρεια πάνω σε εθνικιστικά κριτήρια μάλλον παρά κριτήρια που εξυπηρετούν το κράτος σαν σύνολο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαχωριστικές παρά ενοποιητικές τάσεις, οι οποίες να διασπούν και ακόμη να ανεξαρτητοποιούν τις περιφέρειες. Αυτά τα αρνητικά στοιχεία εντείνονται αν οι περιφέρειες είναι δυο όπως συνέβη με τη Τσεχοσλοβακία, η οποία τελικά χωρίστηκε σε δυο ανεξάρτητα κράτη έστω και αν δεν υπήρχαν τα επιπρόσθετα προβλήματα αναγκαστικού φυλετικού διαχωρισμού και αποκλεισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε οποιαδήποτε περιοχή. Εξάλλου η σύνθεση ενός ομόσπονδου κράτους με δυο μόνο ισότιμες περιοχές αποτελεί από μόνο του πρόβλημα λόγω της δυνατότητας κάθε περιφέρειας, ανεξάρτητα αν ο πληθυσμός της αποτελεί μειοψηφία στο σύνολο του κράτος, να μπλοκάρει από μόνη της τις αποφάσεις της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Στην Κύπρο το προτεινόμενο ομοσπονδιακό κράτος θα απαρτίζεται (όπως ο όρος διζωνική εξυπακούει) από δυο μόνο περιφέρειες και θα κυβερνώνται από τις δυο κοινότητες Ε/Κ και Τ/Κ αντιστοίχως. Τέτοιο πολιτειακό κατασκεύασμα δεν υπήρξε ούτε αναμένεται να υπάρξει άλλο ποτέ σε όλο τον κόσμο. Για να επιτευχθεί δε αυτό απαιτείται α) δημιουργία περιοχών βάσει κοινοτικών διακρίσεων και β) αποκλεισμός των πολιτικών δικαιωμάτων κάθε κοινότητας στην περιοχή που θα διοικείται από την άλλη κοινότητα. Βέβαια οι Τούρκοι ζητούν επιπρόσθετα να αποκλεισθούν τα δικαιώματα εγκατάστασης, και περιουσίας σε κάθε περιοχή σε σχέση με την κοινότητα της άλλης περιοχής. Και τούτο διότι για την εξασφάλιση της δικοινοτικής μορφής της λύσης που θα συνεπάγεται διοίκηση της μιας από τις δυο περιοχές από τους Τ/Κ επιδιώκεται η πλειοψηφία των κατοίκων και της ακίνητης ιδιοκτησίας να είναι Τ/Κ πάνω σε μόνιμη βάση. Ουσιαστικά οι Τούρκοι επιδιώκουν ένα εθνικό ξεκαθάρισμα στην περιοχή που θα διοικούν για να διαιωνίσουν την τουρκοποίηση της περιοχής αυτής ως πρόδρομο ανεξαρτητοποίησής τους ως κρατικής οντότητας για να μην πω και τουρκοποίηση της υπόλοιπης Κύπρου. Αυτό επιδιώκουν με μια δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία στο στάδιο αυτό.
Με τα δεδομένα λοιπόν της Κύπρου η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία θα πάσχει από τα εξής σοβαρά προβλήματα: θα διαχωρίζεται το κράτος σε δυο περιοχές Ε/Κ και Τ/Κ που η κοινοτική διακυβέρνησή τους θα καταστήσει την Τ/Κ περιφέρεια ουσιαστικά ανεξέλεγκτη. Και τούτο λόγω α) της διαχρονικής πολιτικής της Τουρκίας για ανεξαρτησία της Τ/Κ περιοχής, β) της άρνησης της Τ/Κ πλευράς να υπαχθεί σε μια κεντρική κυβέρνηση με ευρείες εξουσίες σε ολόκληρο το ομοσπονδιακό κράτος και γ) την απαίτηση της Τουρκικής πλευράς για λήψη των αποφάσεων της κεντρικής κυβέρνησης σε σχέση με όλα τα θέματα με τη σύμφωνη γνώμη της Τ/Κ περιφέρειας. Συνέπεια αυτή της κατάστασης είναι ότι α) οι έποικοι θα πολλαπλασιάζονται και νόμιμα και απεριόριστα λόγω του ελέγχου των βορείων συνόρων της Κύπρου από μία ανεξέλεγκτη Τ/Κ διοίκηση υποταγμένη στην Τουρκία, β) οι Ε/Κ θα στερούνται βασικών δικαιωμάτων στην Τ/Κ περιφέρεια και γ) θα καταλήξουμε σε νομιμοποίηση ουσιαστικής διχοτόμησης που θα οδηγήσει τελικά σε ένα ανεξάρτητο Τ/Κ κράτος που πολύ ευκολότερα παρά τώρα θα τύχει διεθνούς αναγνώρισης.
Το σχέδιο Ανάν που διευκόλυνε τα Τουρκικά σχέδια και διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία συντάχθηκε από την ομάδα των συνεργατών του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Στην ομάδα αυτή πρωταρχικό ρόλο διαδραμάτισε ως νομικός σύμβουλος για το σχέδιο ο Ελβετός Didier Pfirter. Σε ένα άρθρο που δημοσίευσε το 2007 προ τιμή του φίλου του επίσης Ελβετού Προέδρου, τότε, του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κου Wildhaber παραδόξως, καταδικάζει το γεωγραφικό διαχωρισμό ξεχωριστών εθνικών ομάδων λέγοντας τα εξής:
«Από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο γεωγραφικός διαχωρισμός δυο ξεχωριστών εθνικών ομάδων είναι εξαιρετικά προβληματικό εγχείρημα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς επέμβαση με πολύ οδυνηρούς και δραστικούς τρόπους με τις ζωές και τα ανθρώπινα δικαιώματα του επηρεαζόμενου λαού. Οποτεδήποτε αυτό συνέβηκε οι ζωές των θυμάτων κατεστράφησαν σε ουσιαστικό βαθμό και μόνο τα παιδιά τους ή άλλοι απόγονοι τους μπόρεσαν λίγο πολύ να αναπτύξουν ρίζες κάπου αλλού. Κάτω από ομαλές συνθήκες φαίνεται κυριολεκτικά αδύνατο να βρεθεί ένα νόμιμο δημόσιο συμφέρον που θα ήταν αρκετά ισχυρό για να δικαιολογήσει μια τέτοια δραστική επέμβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα.»
Βεβαια στη συνέχεια ο κ. Pfirter προσπαθεί να δικαιολογήσει το ρόλο του στο σχέδιο Ανάν που κατέληξε στην υιοθέτηση ενός τέτοιου γεωγραφικού φυλετικού διαχωρισμού και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων λέγοντας ότι βρήκε την κατάσταση στην Κύπρο με προϋπάρχοντα γεωγραφικό διαχωρισμό των δυο κοινοτήτων που ήταν αποτέλεσμα βίας και παραβίαζε ήδη τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και γι’ αυτό προσπάθησε όσο ήταν δυνατό να συμβιβάσει μέσα στο σχέδιο τα ασυμβίβαστα.
Υπενθυμίζω πάλιν εδώ την κατάρρευση της διζωνικής ομοσπονδίας της Τσεχοσλοβακίας που ήταν διαμελισμένη σε δυο περιφέρειες που κατοικούντο από Τσέχους και Σλοβάκους αντιστοίχως. Η κατάρρευση επήλθε μόλις έφυγε το κομμουνιστικό σύστημα που επιβαλλόταν από τη Σοβιετική Ένωση δια της βίας και επενεργούσε σαν ενοποιητικό στοιχείο. Σημειώνω εδώ ότι μετά την απελευθέρωση της από το κομμουνιστικό καθεστώς και παρόλο που τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως της ελεύθερης εγκατάστασης, ιδιοκτησίας και πολιτικών δικαιωμάτων ήταν κατοχυρωμένα βάσει τη Ευρωπαϊκής σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων την οποία η Τσεχοσλοβακία επικύρωσε, η κατάρρευση του ομόσπονδου κράτους δεν αποφεύχθηκε. Και τουτο οφειλόταν απλώς στη διπεριφερειακή φύση του κράτους και στο γεωγραφικό de facto διαχωρισμό των δυο εθνικών ομάδων. De facto γεωγραφικός διαχωρισμός εθνικών ομάδων υπάρχει και στο Βέλγιο που γιαυτό και μόνο τον λόγο κινδυνεύει να διαλυθεί. Η χώρα αυτή είναι μεν ομόσπονδο κράτος άλλα παρά την εκ των πραγμάτων διαίρεση σε περιφέρειες που κατοικούνται από διαφορετικές εθνικές κοινότητες το Σύνταγμα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς φυλετικές διακρίσεις όπως ορισμένοι στην Κύπρο εκ του πονηρού διατείνονται. Στο Βέλγιο υπάρχει ελευθερία εγκατάστασης και ιδιοκτησίας όλων των Βέλγων σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.
Χρήσιμη είναι και η αναφορά στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Το πρόβλημα είναι γνωστό. Υποτίθεται ότι δόθηκε λύση σ’ αυτό με τη συμφωνία Dayton στις Η.Π.Α. Η λύση στηριζόταν και προέβλεπε διαχωρισμό και ξεχωριστά δικαιώματα των τριών εθνικών ομάδων του πληθυσμού δηλ. των Σέρβων, των Βοσνίων και των Κροατών. Κατοχύρωνε συνεταιρική και εκ περιτροπής διακυβέρνηση της χώρας με βάση εθνικιστικά και φυλετικά κριτήρια. Μέχρι σήμερα η λύση αυτή δεν λειτουργεί. Διατηρείται επιφανειακά και τυπικά λόγω της παραμονής των ευρωπαϊκών στρατευμάτων που βρίσκονται εκεί για την υλοποίηση της λύσης. Η ένταση υπάρχει, η δυσλειτουργία συνεχίζεται και μόλις φύγουν τα στρατεύματα αναμένεται ότι το όλο πολιτειακό κατασκεύασμα θα καταρρεύσει. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε τι έγραψε η νομικός σύμβουλος Gro Nystuen που έλαβε μέρος στις σχετικές διαπραγματεύσεις στο Dayton για την εν λόγω λύση. Επαναλαμβάνω επί λέξει το σχετικό κείμενο της με δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
«Στις διαπραγματεύσεις αναφορικά με τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, οι υπεύθυνοι-μεσολαβητές είχαν την τάση να θεωρούν τις προοπτικές κατάληξης σε μια πολιτική διευθέτηση, τόσο σημαντικές που μια ενδελεχής νομική ανάλυση των πτυχών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα Συντάγματα της χώρας αυτής δεν διεξάχθηκε. Κατά το χρόνο των διαπραγματεύσεων, ειδικότερα λόγω της αποτυχίας της διευθέτησης 18 μήνες προηγουμένως, θεωρήθηκε ως πολύ επικίνδυνο να εγερθούν ανησυχίες σχετικά με την εθνικιστική διάκριση που θα συμπεριλαμβανόταν στο συνταγματικό σύστημα. Υπήρχε ο φόβος ότι αυτό από μόνο του θα μπορούσε να καταστρέψει τις προοπτικές για μια συμφωνία. Βλέποντας όμως πίσω και σαν ένα μάθημα που πήραμε φαίνεται ξεκάθαρα ότι θα ήταν καλύτερη λύση να ακολουθήσουμε τις παραμέτρους του διεθνούς δικαίου κάνοντας την εθνικιστική ισορροπία του συστήματος προσωρινή. Αυτό θα επέτρεπε μια πολιτική εξέλιξη στη Βοσνία που τελικά θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς μια πολιτική ενοποίηση παρά όπως αποδείχθηκε ένα τσιμέντωμα της αρχικής πολιτικής της διάσπασης και αποσύνθεσης.»
Και συνεχίζει η εν λόγω νομικός:
«Η απροθυμία να εξεταστούν αυτά τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με την συμφωνία ειρήνης του Dayton είχε σαν αποτέλεσμα ένα νομικό πλαίσιο που είναι ασυμβίβαστο με το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που πράγματι κατακρίθηκε γι’ αυτό το λόγο. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι είχε σαν αποτέλεσμα ένα πλαίσιο που εμποδίζει μια πολιτική εξέλιξη προς τη κατεύθυνση ενός γνήσιου πολυεθνικού συστήματος, το συνταγματικό σύστημα διασφαλίζει ότι η προσήλωση στην εθνικότητα θα παραμείνει ουσιαστικό στοιχείο για κάθε πρόσωπο και για κάθε πολιτικό κόμμα στη Βοσνία στο προβλεπτό μέλλον. Η προσήλωση στην εθνικότητα θα είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τα πολιτικά επιχειρήματα για σχεδόν κάθε πολιτικό θέμα. Η συνεχής διάσπαση θα επικρατεί.
Το συμπέρασμα αυτού του βιβλίου» καταλήγει η εν λόγω συγγραφεύς «είναι συνεπώς ότι είναι καλύτερα να τυγχάνουν χειρισμού τα ενδεχόμενα προβλήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διαπραγματεύσεις για την ειρήνη μάλλον παρά να αγνοούνται. Έστω και αν ακόμη είναι δελεαστικό βραχυπρόθεσμα να παραγνωρίζονται ενδεχόμενα επίμαχα ζητήματα σχετιζόμενα με ανθρώπινα δικαιώματα, υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα επίτευξης πλήρους εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μακροπρόθεσμα αν τα θέματα αυτά τυγχάνουν χειρισμού με ανοικτό και συστηματικό τρόπο. Επίσης είναι προτιμότερο να καταλήγεις σε συμφωνίες που περιέχουν προσωρινές επεμβάσεις σε ανθρώπινα δικαιώματα μάλλον παρά να συμφωνείς σε διευθετήσεις στις οποίες αυτά τα θέματα δεν έτυχαν προσοχής και συνεπώς συνιστούν μόνιμες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως έγινε με τη συμφωνία Dayton».
Είναι για αυτό που πρέπει να προτάξουμε επιτέλους τις αρχές της Ε.Ε. όπου ανήκει και η Κύπρος δηλαδή την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου προς όφελος όλων των κατοίκων της Κύπρου. Μόνο με βάση τις αρχές αυτές μπορεί να υπάρξει ένα ενωμένο κυπριακό κράτος όπου όλοι οι κάτοικοι θα απολαμβάνουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα ανεξάρτητα με την περιοχή που εισέρχονται και ανεξάρτητα από την εθνική τους καταγωγή. Αν οι αρχές αυτές θα υιοθετηθούν θα έχουν σαν αποτέλεσμα να φέρουν μαζί όλες τις εθνικές κοινότητες για να συνεργαστούν για το κοινό συμφέρον της Κύπρου αντί να ανταγωνίζεται η μια την άλλη και να κατευθύνονται από εθνικά ελατήρια ή φιλοδοξίες. Αυτό είναι που ισχύει σε όλα τα δημοκρατικά κράτη. Επίσης μόνο με βάση τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ανάφερα θα αποφευχθεί ο πολλαπλασιασμός των εποίκων και η διχοτόμηση πάνω σε νόμιμη μόνιμη βάση.
Βέβαια υπάρχει και το επιχείρημα: είναι τώρα πια δυνατόν να αλλάξει η πολιτική μας ηγεσία κατεύθυνση και να ζητά την εφαρμογή των εν λόγω αρχών; Eίναι γεγονός ότι το δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος με γεωγραφικό διαχωρισμό έγινε αποδεκτό για πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1977 από τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο σε μια συμφωνία του με τον Τ/Κ Ραούφ Ντενκτάς και έκτοτε μέχρι σήμερα επαναλαμβάνεται η αποδοχή της συμφωνίας αυτής από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά το γεγονός ότι μεσολάβησαν τέτοια γεγονότα που άλλαζαν τις προϋποθέσεις της συμφωνίας και επέβαλλαν ριζική αλλαγή της πολιτικής μας. Τα γεγονότα αυτά ήσαν βασικά τα εξής: α) η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983 από τους Τ/Κ, β) η έναρξη ισχύος της συνθήκης της Βιέννης του 1980 που προβλέπει για την ακυρότητα διεθνών συμφωνιών που είναι αντίθετες με κανόνες του αναγκαστικού δικαίου όπως εκείνους που είναι ασυμβίβαστοι με τη λύση για την οποία μιλούμε, γ) η καταδίκη της Τουρκίας από το ΕΔΑΔ για συνεχείς και μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δ) οι προτάσεις των Τ/Κ στις δικοινοτικές συνομιλίες που απομακρύνονταν από την παραδοσιακή έννοια του ομόσπονδου κράτους και στήριζαν μάλλον περισσότερο την έννοια της συνομοσπονδίας, τη συνεργασία δηλαδή δυο ανεξαρτήτων κρατών, ε) η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ο πυρήνας του οποίου ήταν η έννοια της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και στ) φυσικά η ένταξη μας στην Ε.Ε., η οποία προϋποθέτει και απαιτεί το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που περιλαμβάνουν και την απαγόρευση φυλετικών διακρίσεων. Παράλληλα όμως η λύση της δικοινοτικής ομόσπονδης κυπριακής πολιτείας υιοθετήθηκε, λόγω και της δικής μας πολιτικής στο θέμα αυτό, σε ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανισμών. Δυστυχώς αντί οι πολιτικές μας ηγεσίες να αναπροσαρμόζουν τις επιδιώξεις τους σύμφωνα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις άλλες αρχές του διεθνούς δικαίου επέμεναν στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομόσπονδίας. Παρά την παραχώρηση μάλιστα αυτή οι Τούρκοι για 34 ολόκληρα χρόνια επεδίωκαν ακόμα χειρότερη λύση για την Κύπρο, μια λύση που θα εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Έστω και τώρα όμως πιστεύω ότι μεταξύ νομιμοποίησης της διχοτόμησης που όπως εξήγησα προηγουμένως θα επέλθει οπωσδήποτε με την παρούσα πολιτική και της επίκλησης των αρχών της Ε.Ε. δεν βλέπω γιατί οι ξένοι και τα μέλη της Ε.Ε. να μπορούν λογικά να αντιτάξουν την πρώτη πορεία αντί της δεύτερης. Έχω τη γνώμη ότι θα προτιμούσαν να μη δεχτούν ένα κράτος διαμελισμένο βάσει φυλετικών διακρίσεων στους κόλπους τους και μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι η απάντηση τους θα είναι «ξεχάστε τις αρχές που θεμελιώνουν το οικοδόμημα της οικογένειας των κρατών που ανήκετε και προτιμήστε τη διάσπαση της χώρας σας με βάση το φυλετικό διαχωρισμό». Αυτό βέβαια προϋποθέτει και μια από μέρους μας αλλαγή πολιτικής, μια αγωνιστική στρατηγική και πολλές θυσίες.
Οι Τούρκοι θα το δεχτούν; Οι Τούρκοι δέχονται μόνο διαμελιστικά σχέδια. Δεν δέχονται ούτε κράτος ενοποιημένο με βάση αρχές ούτε καν τις αρχές της Ε.Ε. Συνεπώς επειδή οι θέσεις τους είναι αδιάλλακτες και καταστρεπτικές για την πατρίδα μας έχουμε τουλάχιστον υποχρέωση να υπερασπίσουμε τον κυπριακό λαό με ασπίδα τις αρχές της Ε.Ε. Και να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους ξένους για την ορθότητα των επιδιώξεων μας αφού τους ενημερώσουμε για τις απαράδεκτες θέσεις των Τούρκων.Η συνεχής δε αρνητική τουρκική στάση σε σχέση μάλιστα με από μέρους μας παραχωρήσεις πέρα ακόμη και από τις αρχές που ανάφερα, που συνεχίζει μέχρι σήμερα δίνει την ευκαιρία στην πολιτική μας ηγεσία να εκθέσει την Τουρκία ως κατέχουσα μια ευρωπαϊκή χώρα για 34 χρόνια ως παραβιάζουσα τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο και ως επιδιώκουσα μια λύση που να διχοτομεί την Κύπρο δίνοντας έτσι σε μας το δικαίωμα να επανέλθουμε στη διεκδίκηση αρχών και αξιών πάνω στις οποίες να στηρίζεται η λύση του προβλήματος μας.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Επιτέλους εκδόθηκε και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Άλλοι την χαρακτηρίζουν χαστούκι στην Τουρκία, άλλη καταπέλτη κατά της Τουρκίας και ο ¨πρόεδρος¨μας τη χαρακτηρίζει ένα ¨ευτυχές γεγονός¨. Μάλιστα! Σε αυτό το σημείο καταντήσαμε να χαρακτηρίζουμε την απόδοση διακαιοσύνης, για τις εν ψυχρώ δολοφονίες από τους μανιασμένους Γκρίζους Λύκους των δύο παλληκαριών μας, ένα απλό γεγονός, και μάλιστα ευτυχές.

Παρατίθεται ολόκληρο το άρθρο για την απόφαση:

¨Το ΕΔΑΔ έκρινε την Τουρκία ένοχη για παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που αφορά το δικαίωμα στη ζωή καθώς και για παραβίαση του άρθρου 2 σε ό,τι αφορά τη μη διεξαγωγή αποτελεσματικής έρευνας για τις συνθήκες θανάτου των Ισαάκ και Σολωμού.

Το Δικαστήριο επεδίκασε 80.000 ευρώ ως αποζημίωση στη χήρα του Ισαάκ, άλλες 35.000 ευρώ στη χήρα του Ισαάκ, τους γονείς του Ισαάκ και στον πατέρα του Σολωμού, ενώ η Αγκυρα θα πρέπει να καταβάλει επίσης το ποσό των 15.000 ευρώ σε κάθε ένα από τα αδέλφια των Ισαάκ και του Σολωμού. Επιπλέον η Τουρκία θα πληρώσει 12.000 ευρώ δικαστικά έξοδα.
Οι προσφυγές κατατέθηκαν από τις οικογένειες των δολοφονηθέντων Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού εναντίον Τουρκίας.
Το ΕΔΑΔ, με προηγούμενη απόφασή του, έκανε αποδεκτή την προσφυγή που καταχωρήθηκε από την οικογένεια του Τάσου Ισαάκ το 1998. Ο Ισαάκ δολοφονήθηκε το 1996 στη νεκρή ζώνη στην περιοχή της Δερύνειας κατά τη διάρκεια αντικατοχικής εκδήλωσης μοτοσικλετιστών.
Το 1999, το ΕΔΑΔ, αποδέχτηκε την προσφυγή της οικογένειας του Σολωμού Σολωμού, ο οποίος δολοφονήθηκε μετά την κηδεία του Τάσου Ισαάκ, όταν άοπλος, προσπάθησε να σκαρφαλώσει στον ιστό της τουρκικής σημαίας στο φυλάκιο των στρατευμάτων κατοχής της Δερύνειας για να την κατεβάσει.
Η προσφυγή των δύο οικογενειών στηρίχθηκε στα άρθρα 2 (δικαίωμα στη ζωή), 8 (δικαίωμα στο σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και 14 (απαγόρευση στη διάκριση), της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι οικογένειες καταγγέλλουν την παράνομη δολοφονία των συγγενών τους από πράκτορες της τουρκικής Κυβέρνησης και την αδυναμία των τουρκικών Αρχών να διεξάγουν έρευνα για τις δολοφονίες.
Η υπόθεση του Σολωμού στηρίχθηκε επίσης στο άρθρο 1 (υποχρέωση στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και 3 (απαγόρευση απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης).¨ (Πηγή: ΚΥΠΕ)

Το άγαλμα φεύγει....

από την ιστοσελίδα Greek Insight.

¨Το πιο φωτογραφημένο, κατά τους «Τimes » του Λονδίνου, άγαλμα στην Κύπρο, το μπρούντζινο άγαλμα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄ , ύψους 10 μέτρων (φωτογραφία δεξιά), το οποίο επί 21 χρόνια βρίσκεται στο προαύλιο της Αρχιεπισκοπής, στην παλαιά πόλη της Λευκωσίας, πρόκειται να μεταφερθεί στο βουνό. Μεταφέρεται στην περιοχή «Θρονί Κύκκου», όπου βρίσκεται και ο τάφος του Μακαρίου, με απόφαση του σημερινού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου που επιθυμεί το άγαλμα στο βουνό, στην Ιερά Μονή Κύκκου, για να δένει καλύτερα με το περιβάλλον και για να αποδοθεί ο σεβασμός που αξίζει στον πρώτο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η απόφαση για τη μεταφορά του γιγαντιαίου αγάλματος αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση, αφού πρώτον αντιδρά η αδελφή του Μακαρίου κυρία Μαρία Χατζηκλεάνθους, φανατικοί μακαριακοί και οι ιδιοκτήτες τουριστικών ειδών στην περιοχή. Η κυβέρνηση του κ. Δ.Χριστόφια παραμένει αμέτοχη σε όλη αυτή τη διαδικασία, υποστηρίζει ότι πρόκειται για θέμα της Εκκλησίας και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Στ.Στεφάνου σημειώνει ότι «το όλο θέμα χρήζει δέοντος σεβασμού». Οι «Τimes » του Λονδίνου σε ανταπόκρισή τους από τη Λευκωσία αποκαλούν το γιγαντιαίο άγαλμα «Βig Μac » (προφανώς όχι από το γνωστό χάμπουργκερ, αλλά από το «Μεγάλος Μακάριος» ), το παρουσιάζουν περίπου ως την ταυτότητα της Λευκωσίας, όπως είναι ο Πύργος του Άιφελ στο Παρίσι, ή το μνημείο του Νέλσωνος στο Λονδίνο και σημειώνουν ότι αυτό εξορίζεται στο βουνό. Προβάλλει τις αντιρρήσεις του γλύπτη κ. Ν.Κοτζιαμάνη για το πόσο δύσκολα μπορεί να μεταφερθεί στο βουνό ένα τόσο μεγάλο και βαρύ άγαλμα, αλλά και τις διαμαρτυρίες κατοίκων της Λευκωσίας, σύμφωνα με τις οποίες το άγαλμα είναι τόσο μεγάλο που «βγάζει μάτι» λέγοντας ότι θα ήταν καλύτερα να εγκατασταθεί στην ύπαιθρο, στην ορεινή περιοχή της Ιεράς Μονής Κύκκου: «Κανείς δεν πρόκειται να το δει και να το φωτογραφίσει στα βουνά» αντιλέγουν οι τουρίστες. Σύμφωνα με την εφημερίδα το γιγαντιαίο άγαλμα πρόκειται να μεταφερθεί τον Αύγουστο και στη θέση του θα τοποθετηθεί ένα μικρότερο μαρμάρινο άγαλμα του Μακαρίου.¨


Επιτέλους φεύγει και το άγαλμα από κει. Και ας διαμαρτύρονται οι συμφεροντολόγοι καταστηματάρχες της περιοχής γύρω από την Αρχιεπισκοπή που εισέπραξαν πολλές χιλιάδες λίρες (και τώρα ευρώ) από τους τουρίστες που πήγαιναν εκεί.

Τα κροκοδείλια δάκρυα διαμαρτυρίας δεν είναι απειδή αγαπούσαν τον Μακάριο ή επειδή τους άρεσε το άγαλμα. Θέλουν το άγαλμα εκεί για να μπορούν να απομυζούν τον κόσμο που επισκέπεται το χώρο.

Εγινε όμως η αρχή με τον νυν Αρχιεπίσκοπο να απομακρύνει ένα έκτρωμα από το χώρο της Αρχιεπισκοπής, αφού αυτό το γιγάντιο άγαλμα μόνο οικείο δεν ήταν με το χώρο εκεί. Ηταν τελείως ξένο και δεν ταίριαζε.... Και εξάλλου ήταν το άγαλμα ενός ατόμου που πρόδωσε ένα ολόκληρο επικό Αγώνα, πρόδωσε τις θυσίες και τους αγώνες τόσων ηρωϊκών παλληκαριών, που - εν πάση περιπτώσει- δεν πέθαναν ούτε για ¨ανεξαρτησία¨ αλλά ούτε και για ¨την ελληνοτουρκική φιλία¨ ή για τις ¨καλές σχέσεις Ε/κ και Τ/κ¨ (όπως κάποιοι τελευταίως διατείνονται!!)

Η ιδιάζουσα περίπτωση της γενιάς του ¨Δεν Ξεχνώ¨

Αναδημοσίευση από το μηνιαίο περιοδικό "Άποψη"
Καμιά γενιά στην Κύπρο δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη. Είναι τόσο πολυκύμαντη η ιστορία της Κύπρου ώστε σχεδόν η κάθε γενιά να μεγαλώνει κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες από την προηγούμενη μειώνοντας έτσι τις ελπίδες για πολλούς κοινούς κώδικες. Υπήρξε, για παράδειγμα, η γενιά που έζησε τη μετάβαση από την Τουρκοκρατία στην Αγγλοκρατία. Αυτή ήταν η γενιά που καλωσόρισε με ελπίδες τους νέους κατακτητές προσβλέποντας στην Ένωση με την Ελλάδα. Υπήρξε η γενιά των Οκτωβριανών και της Παλμεροκρατίας, η οποία στερήθηκε τα οικογενειακά παραδοσιακά γεύματα της Κυριακής γιατί οποιαδήποτε συγκέντρωση πέραν των τριών ατόμων ήταν ύποπτη και απαγορευμένη από τους Άγγλους. Υπήρξε η γενιά που μεγάλωνε στα χρόνια του αγώνα της ΕΟΚΑ, σε κλίμα εθνικής παλιγγενεσίας. Εν μέρει, από τις τυχερότερες γενιές σύγχρονων Ελλήνων. Υπήρξε και η γενιά της Ανεξαρτησίας, χρόνια στα οποία, φυσικά, πρωταγωνίστρια ήταν όχι η ίδια η γενιά αλλά η μέλισσα που τσιμπούσε το -τραγικά και αιώνια – παχύ μας δέρμα. Υπήρξε και η γενιά των παιδιών του 1974, ταλαιπωρημένη γενιά.
Τέλος, υπάρχουμε εμείς, η μεταπολεμική γενιά, η γενιά του δεν ξεχνώ. Πρόκειται για μια γενιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα πραγματικά δύσκολα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, κουβαλώντας μέσα της τον βουβό πόνο των ενηλίκων γύρω της που έζησαν μια καταστροφή στην ολότητά της. Μια γενιά που δεν έχει μνήμες από την παλιά, καλή, κακή ή μέτρια συμβίωση και που γνώρισε τους Τούρκους μόνο από φωτογραφίες που σχετίζονταν με την εισβολή. Μια γενιά της οποίας η όλη εκπαίδευση κινήθηκε γύρω από τον άξονα του δεν ξεχνώ και που κατηγορήθηκε συχνά – πυκνά από γονείς και δασκάλους για αδιαφορία, αλλά ίσως –τελικά- να μην αδιαφόρησε.
Αυτή η γενιά βρίσκεται τώρα στο άνθος της ηλικίας της, στο απώγειο της παραγωγικότητας και δημιουργικότητας της. Είναι μια γενιά με απαιτήσεις, όχι μόνο γιατί σε συντριπτικά ποσοστά βγήκε έξω, μορφώθηκε και επέστρεψε οικειοθελώς και με τρομερό δυναμισμό για να κάνει πράξεις αλλά και για έναν ακόμα βασικότατο λόγο. Η γενιά του δεν ξεχνώ είναι εδώ και πάρα πολλούς αιώνες η μόνη γενιά Ελλήνων στην Κύπρο που μεγάλωσε χωρίς να την ορίζουν κατακτητές, χωρίς έλεγχο στα σχολεία, χωρίς φόρους υποτελείας, χωρίς κέρφιου, χωρίς κρατητήρια και βασανιστήρια. Και η ειδοποιός διαφορά της από τη γενιά της Ανεξαρτησίας: χωρίς συγκρούσεις, μάχες και βομβαρδισμούς. Η γενιά του δεν ξεχνώ μεγάλωσε μεν πολιορκημένη, περικυκλωμένη από οδοφράγματα, αλλά ελεύθερη. Είναι μια γενιά που, ακριβώς επειδή δεν μεγάλωσε δούλη, δεν ξέρει να σκύβει το κεφάλι. Μεγάλωσε σε μια δημοκρατία όπου ο κάθε άνθρωπος είχε μια ψήφο και αυτό θα είναι το μέτρο σύγκρισης της. Δεν είναι όμοια ή εξίσου απεγνωσμένη με τη γενιά που για να ξεφύγει από την Αγγλοκρατία αναγκάστηκε να δεχθεί βραχύβιες πλασματικές ανεξαρτησίες που της προσφέρθηκαν και άλλα δαιμόνια.
Προκύπτει όμως τώρα ολοένα και πιο έντονο το εξής οξύμωρον: αφού δίδαξαν με περισσή επιμονή σε αυτή τη γενιά να μην ξεχνά, της ζητούν τώρα, χωρίς επιλογή, να ξεχάσει. Να ξεχάσει όχι μόνο τα εμφανή αλλά και την Ελευθερία σαν ιδέα, και τη Δικαιοσύνη που διδάχθηκε, και τη Δημοκρατία που έζησε.
Τώρα καλούμαστε να σχίσουμε – άλλη μια φορά, άλλη μια γενιά, άλλη μια ιδέα – τα παλιά μας τετράδια. Αυτά που έφεραν στο εξώφυλλο αχνές τις φωτογραφίες από τα κατεχόμενα αλλά ηχηρό το σύνθημα δεν ξεχνώ. Ευτυχώς, τουλάχιστον, που ο Μόντης μετακόμισε ήδη στους στίχους του και δεν θα μας δει να μένουμε για δεύτερη φορά χωρίς εσωτερικό προσανατολισμό.
Το πρόβλημα που δημιουργεί η εγκατάλειψη αυτού του συνθήματος δεν είναι μόνο προσωπικό και υπαρξιακό για πολλούς από μας –τους έχοντες την κατάρα να σκέπτονται, να πιστεύουν και να ενθυμούνται. Είναι και κοινωνικό, είναι και πολιτικό και είναι, σαφέστατα και κατά βάση, εθνικό. Η κατά παραγγελία μνήμη και λήθη θα οδηγήσει στην ‘αμοιβαδοποίησή’ μας σε εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο και αυτή θα μας σύρει εν τέλει στην ανυπαρξία – σε κάθε επίπεδο.
Είμαστε, λοιπόν, μια γενιά που χάριν του (συμ)βιώσιμου πρέπει είτε –εξάπαντος και γρήγορα – να συμβιβαστεί ή να περιθωριοποιηθεί. Μπορεί όμως η γενιά αυτή να συμβιβαστεί και να προετοιμαστεί ταχύτατα – μέχρι το τέλος του χρόνου, λένε οι διαδόσεις – για την καινούργια επιβαλλόμενη πραγματικότητα; Έχει, από την άλλη, η Κύπρος των εξακοσίων χιλιάδων, με τον γηράσκοντα, θνησιγενή πληθυσμό της, την πολυτέλεια να περιθωριοποιήσει και να θυσιάσει τη γενιά αυτή;
Γενιά που η ύπαρξη της, όπως και το σύνθημα που την ορίζει, σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί ψηφοθηρικούς σκοπούς. Για να ανεβάζει κυβερνήσεις που ρητόρευαν από μπαλκόνια για την επιστροφή όλων των προσφύγων και ευαγγέλλονταν – εντός – τη Μνήμη ενώ εν χορώ και μέσα από τα δόντια τους έψαλλαν σιγανά αλλά επίμονα – πάντα εκτός – τη Λήθη.
Θα είμαστε εμείς, η γενιά του δεν ξεχνώ, η γενιά που την χρησιμοποίησαν και τώρα θα την περιθωριοποιήσουν ή θα γίνουμε η γενιά που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της;

Το "δημοκρατικό" παρακράτος Χριστόφια ξανακτυπά...

Δυστυχώς αγαπητοί φίλοι αυτοί οι οποίοι κόπτονταν ότι είναι οι δημοκρατικοί και κατηγορούσαν όλους εμάς ως φασίστες και όλα τα υπόλοιπα ¨κοσμητικά¨επίθετα, έρχονται σήμερα (βασικά από την επομένη της εκλογής τους στον θώκο της ¨Κυπριακής Δημοκρατίας¨) και λειτουργούν άκρως φασιστικά και ετσιθελικά. Βασική τους αρχή είναι ότι ¨όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας φιμώνεται¨. Αυτό προσπάθησαν να κάνουν με την εφημερίδα ¨Ενωσις¨, αυτό προσπάθησαν να κάνουν με τους φοιτητές του ΕΦΑΕΦΠ (Ενιαίος Φορέας Αυτόνομων Ενωτικών Φοιτητικών Παρατάξεων), αυτό προσπάθησαν να κάνουν με τους μαθητές της ΕΦΕΝ (Εθνική Φωνή Ελληνοψύχων Νέων) αλλά οι προσπάθειες τους ήταν άκαρπες. Χαρακτήρισαν μειψηφίες αυτούς που πήγαν να διαμαρτυρηθούν στις κατοχικές αγγλικές βάσεις για τη στρατηγική Συμφωνία Τουρκίας-Βρεττανίας, χαρακτήρισαν φασίστες, ακροδεξιούς, εθνικιστές και τραμπούκους τους μαθητές που πήγαν να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώσουν ενάντια στην κατοχή, με μοναδικό αίτημα την απομάκρυνση από τη λύση Ομοσπονδίας και την αναζήτηση λύσης με ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Τώρα έρχεται και το νέο κτύπημα από την ¨δημοκρατική¨, ¨ενωτική¨κυβέρνηση Χριστόφια. Προσπαθούν να φιμώσουν τον ιστοχώρο http://cyprus.novopress.info γιατί απλά και μόνο διαφωνεί μαζί τους και τους τα ¨χώνει¨κανονικά.
Αλλά να ξέρει ο φίλτατος σύντροφος ότι όσα έχει να περάσει είναι ακόμη πίσω. Ιδίως το καλοκαιράκι που θα είμαστε Κύπρο πόσο εφικτή είναι η (διά)λυση που θέλει.
Χριστόφια και οι λοιποί προδότες (ναιναίκοι και τσογλάνια τον Αμερικανοτουρκοβρεττανών) θα μας βρείτε μπροστά σας γιατί πολύ απλά:

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ!!!

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Παραμονή εποίκων: μία μάστιγα που παραμονεύει;

Σαν αρχή κάνουμε με απόσπασμα από ένα άρθρο του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Νεοκλή Σαρρή...






Και όλα αυτά τη στιγμή που δημόσια πλέον, ο πρόεδρος Χριστόφιας δηλώνει ότι έχει αποδεχθεί την παραμονή τουλάχιστον 50 χιλιάδων (μάλιστα! καλά διαβάζετε) εποίκων στο νησί σε περίπτωση λύσης.


Θυμόμαστε τα λόγια του αείμνηστου Εθνάρχου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α΄ ο οποίος έλεγε ότι ¨η ομοσπονδία θα φέρει εποίκους που θα κλέβουν και θα σκοτώνουν¨. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να αμφιβάλει, εξάλλου τόσα χρόνια είδαμε πόσες δολοφονίες Ε/κ εγκλωβισμένων στην Καρπασία έχουν διαπράξει.


Γι αυτό είναι πολύ μεγάλο ολίσθημα του ¨προέδρου¨, όχι μόνο βέβαια ότι δέκτηκε τις 50 χιλιάδες εποίκους, αλλά ακόμη ότι κάθεται και συζητά με το πιόνι του τουρκικού στρατού (τον κατά τα άλλα ¨σύντροφό του¨) τον Ταλάτ για να λύσουν το κυπριακό με ομοσπονδία, που θα μας οδηγήσει στη διχοτόμηση, η οποία ήταν η πάγια στρατηγική γραμμή της Τουρκίας για την Κύπρο. Διχοτόμηση και εσαεί κυριαρχία στο νησί.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Πικρές αλήθειες και η ουσία στο Κυπριακό

Στην ευημερούσα οικονομικά Κύπρο του σήμερα (που τελικά…, ελέω της διεθνούς οικονομικής κρίσης που παρασύρει τα πάντα στο διάβα της, η οικονομική άνθηση έχει φτάσει κι αυτή στο τέλος της), τα συμπτώματα της γενικής παρακμής είναι τέτοια, που δεν μας αφήνουν να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Ο γράφων (όπως και πολλοί άλλοι που φέρουν την ταμπέλα του “κινδυνολόγου”) έχει πολλές φορές στο παρελθόν αναφερθεί στα απίστευτα που βλέπουμε να συμβαίνουν στις μέρες μας, που ορισμένες φορές σπέρνουν τόση απογοήτευση, που κάνουν την αντίσταση να φαίνεται μάταια. Κάτι που είναι καλοδεχούμενο (σίγουρα αυτός είναι ο στόχος), από αυτούς που θέλουν να μεθοδεύσουν την πλύση εγκεφάλου των πολιτών, να επιβάλουν τελικά τη δική τους θέληση, και να ολοκληρώσουν το έργο τους, που δεν είναι άλλο από την καταστροφή της Κύπρου. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, να πούμε ότι τα γερά θεμέλια που κράτησαν, μέχρι τώρα όρθιο τον Ελληνισμό στην Κύπρο, έχουν αρχίσει να κλονίζονται. Παρακολουθώντας κανείς τις ειδήσεις, σχηματίζει την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο της αποσύνθεσης. Ο εξευτελισμός του πήγαινε-έλα στα κατεχόμενα, συνεχίζεται, και υποβοηθείται μάλιστα, με το άνοιγμα κι άλλων οδοφραγμάτων. Από το ξεκίνημα του, το 2003, δικαίως χαρακτηρίζεται ως η γάγγραινα που απειλεί, σαν ένας νέος Αττίλας, την πατρίδα μας. Ο ρατσισμός έχει πλέον κάνει την εμφάνισή του, με τα υπερπρονόμια των Tουρκοκυπρίων να εξεγείρουν καθημερινά τα αισθήματα των πολιτών. Ο σύγχρονος φόρος υποτελείας που όλοι πληρώνουμε στην «Ευρωπαϊκή Κύπρο», για να ενισχύσουμε Tουρκοκύπριους και έποικους, αυξάνεται μέρα με την ημέρα, με τους κομματάρχες να κωφεύουν στις φωνές διαμαρτυρίας. Τα δείπνα και οι εναγκαλισμοί των ηγετών, με τους εγκάθετους της Τουρκίας στις δύο πλευρές των πάλαι ποτέ οδοφραγμάτων, δίνουν και παίρνουν. Η συμφιλίωση με την κατοχή, είναι μια νέα πραγματικότητα, το δηλητήριο της οποίας, φυτεύουν με δόσεις στα μυαλά μας, ηγέτες που ψηφίζουμε (βασικό κομμάτι της πλύσης εγκεφάλου αυτό). Στα απίστευτα που συμβαίνουν, δεν μπορούμε να μην συμπεριλάβουμε και την αυξητική τάση των λαθρομεταναστών, που διοχετεύονται στις ελεύθερες περιοχές από το ψευδοκράτος, οι οποίοι μαζί με τους Τούρκους έποικους και τους νόμιμους ξένους, σε λίγα χρόνια, θα μας καταστήσουν μειοψηφία στην ίδια μας την πατρίδα. Τα επιδόματα, που δίδονται απλόχερα στον κάθε κατατρεγμένο αλλοδαπό, φαίνεται ότι άρχισαν να δρουν σαν μαγνήτης. Μπορούμε κάλλιστα να χαρακτηριστούμε, ως ο παράδεισος των αιτητών ασύλου, αφού τα ποσά που προσφέρονται, είναι πολύ μεγαλύτερα από τους μισθούς και τις συντάξεις των αυτοχθόνων.


Να πούμε για τα χάλια της παιδείας μας; Για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης, να προσθέσει την διδασκαλία της Διζωνικής Δικοινοτικής στη διδακτέα ύλη; Δεν νομίζω να υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο. Η κυβέρνηση Χριστόφια θα είναι η πρώτη που θα διδάξει τους νέους, πως να ανέχονται με δουλοπρέπεια τον ρατσισμό, και πως θα μάθουν να ζουν ως ανδράποδα, με μειωμένα ανθρώπινα δικαιώματα. Να αναφερθούμε στις προσπάθειες της υποβάθμισης της Ελληνικής γλώσσας, και υιοθέτησης της Αγγλικής, με το κόλπο της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο Κύπρου με αγγλικό πιστοποιητικό εξετάσεων (”G.C.E.”); Ή για την υποστολή της Ελληνικής σημαίας στο Ρ.Ι.Κ.; Σίγουρα δεν μπορούμε να τα αναφέρουμε όλα. Το σίγουρο είναι ότι η λίστα είναι ατέλειωτη, και ότι όλες οι μεθοδεύσεις έχουν τον ίδιο τελικό στόχο: Μέσω μιας πλύσης εγκεφάλου, και με τακτικές κινήσεις (στην παιδεία, και στο εθνικό θέμα), να πληγούν καίρια, οι αντιστάσεις των Eλλήνων της Κύπρου. Να πειστούν οι πάντες, ότι ο πατριωτισμός είναι κάτι το ξεπερασμένο, είναι συνώνυμος του σωβινισμού, ότι κάθε αντίσταση είναι μάταια, και έτσι καλά κάνουν να προσαρμοστούν, όσο πιο σύντομα γίνεται, “με τα νέα δεδομένα“.
Στο Κυπριακό, μετά τον «νέο άνεμο που έφερε η εκλογή Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας», παρατηρείται μια νέα κινητικότητα. Ο πρόεδρος Χριστόφιας, καταξιωμένος πλέον πολιτικά, από το ύπατο αξίωμα, μπορεί πια να εφαρμόσει την δική του πολιτική, χωρίς να μπορεί να μένει στο απυρόβλητο, επειδή «…άλλος είναι ο πρόεδρος». Νιώθει, και είναι δηλαδή, ισχυρός, όσο ποτέ. Προεκλογικά ένα από τα συνθήματα του ήταν ότι «μπορεί καλύτερα». Μετεκλογικά όμως…, δεν βλέπουμε παρά μόνον ερασιτεχνικούς χειρισμούς. Ξεκίνησε με την γνωστή γενναιοδωρία στο θέμα των εποίκων (αυτή κι αν είναι γκάφα ολκής), και μπήκε στα βαθιά, ενεργώντας με απίστευτη ασέβεια προς την βούληση του 76% στο δημοψήφισμα, διορίζοντας τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν στις λεγόμενες τεχνικές επιτροπές που εργάζονται για τη λύση του Κυπριακού. Μετά από αυτό, μόνο ως κωμικοτραγική μπορεί να χαρακτηριστεί η θέση, που προβάλλεται για την αντίθεσή του στην επαναφορά του Σχεδίου Ανάν. Τι άραγε να περιμένουμε λοιπόν, μετά από «την πενταετία του σκότους», μετά από τον «απεγκλωβισμό από την στασιμότητα», όπως έλεγαν κάποιοι από τους πολέμιους του Τάσσου Παπαδόπουλου; Τα πρώτα σημάδια πάντως, δεν είναι καλά. Οι πρώτες εκατόν μέρες της διακυβέρνησης, χαρακτηρίζονται από συνεχείς εκπτώσεις στο Κυπριακό. Δεν θα ασχοληθούμε σε βάθος με το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος Χριστόφια - Ταλάτ, αφού έχει αναλυθεί κατά κόρον. Είναι αρκετό το σημείο που ουσιαστικά μιλά για συνεταιρισμό “δύο ισότιμων Συνιστώντων Κρατών”, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ζημιάς που προήλθε, από τις πολιτικές μανούβρες του νέου προέδρου στο Κυπριακό. Να επισημάνουμε ότι, αν στα ελληνικά ακούγεται κάπως “αθώα” η διατύπωση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην αγγλική, στην οποία η μετάφραση για την “πολιτεία”, είναι η λέξη “state”, που σημαίνει κράτος, και παραπέμπει στις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, και σε συνομοσπονδιακή λύση, μετά από παρθενογένεση. Αυτές ακριβώς δεν ήταν οι τουρκικές επιδιώξεις, στις οποίες μέχρι τώρα όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του Δημήτρη Χριστόφια, της προηγούμενης συγκυβέρνησης), αντιστέκονταν; Αν αυτή η νέα εναρμόνισή μας, με την αναβαθμισμένη τουρκική αδιαλλαξία, δεν είναι μέγιστη υποχώρηση από παλιές κόκκινες γραμμές της πλευράς μας, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Δεν θεωρούμε παρατραβηγμένο να πούμε ότι με αυτούς τους χειρισμούς, υποβιβάζεται αυτόβουλα (σε πιο πολύ πιο μεγάλο βαθμό, από ότι οι προκάτοχοι του), από Πρόεδρος κράτους, σε κοινοτάρχη, ισότιμο συνέταιρο του Ταλάτ. Αναρωτιόμαστε: Έχει άραγε χωνέψει, ότι μέσω του “τσιμεντώματος του ΝΑΙ”, η θητεία του ως Προέδρου της Κ.Δ., για την οποία τόσο μόχθησε, δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί; Τόση προσπάθεια για το ύπατο αξίωμα, για ένα τόσο άδοξο τέλος;
Προς τα πού οδεύουν τα πράγματα; Αν πρόκειται, με τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας (την νέα έξαρση της τουρκικής αδιαλλαξίας), να εκτιμήσουμε αντικειμενικά την κατάσταση, η πιο ασφαλής πρόβλεψη είναι… προς ένα νέο ναυάγιο. Από το οποίο όμως, πάλι θα βγούμε ζημιωμένοι. Οι Τούρκοι επενδύουν στην γενική κόπωση που έχει επέλθει στο Κυπριακό, και συμμετέχουν με την στάση τους στον ανήθικο εκβιασμό που γίνεται: «Το παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τελευταία φορά. Ή υπογράφετε αυτή τη λύση, ή επέρχεται η διχοτόμηση». Δυστυχώς σε αυτό τον εκβιασμό (που σφίγγει πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό της Κύπρου, συμμετέχει (πιο παθιασμένα ίσως από όλους τους υπόλοιπους), και η αξιωματική αντιπολίτευση (στα χαρτιά μόνο πλέον) του ΔΗ.ΣΥ., με τον Νίκο Αναστασιάδη, να είναι πρώτο βιολί στην όλη προσπάθεια. Μετά το νέο ναυάγιο, η Τουρκία θα προσπαθήσει να προλειάνει το έδαφος, για την υλοποίηση νέων στόχων στο Κυπριακό, που θα έχουν τελική κατάληξη, την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Οι Τούρκοι δεν βιάζονται, είναι γνωστό αυτό. Όπως αποκαλύπτεται σήμερα, ο στόχος τους για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, είχε τεθεί, από τη δεκαετία του 1950, σε συνεννόηση με τους Βρετανούς. Και παρά ταύτα, οι ηγέτες μας συνεχίζουν να έχουν ως παντιέρα του “αγώνα” τους, την Διζωνική (τον στόχο που έθεσαν οι κατακτητές μας). Ποιος θα το πίστευε τότε, ότι θα φτάναμε ως εδώ; Οι Τούρκοι όμως, με την εμμονή τους και την μεθοδικότητα τους, απέδειξαν ότι βάζουν μακροπρόθεσμους στόχους, και έχουν την ικανότητα να τους υλοποιούν (αντίθετα από το δόγμα των δικών μας ηγετών, που δεν είναι άλλο από το βλέποντας και κάνοντας).
Η χρεοκοπία της πολιτικής των ηγετών μας στο Κυπριακό, είναι εκ των πραγμάτων αποδεδειγμένη. Αυτό που την πιστοποίησε, με τον πιο επίσημο τρόπο, ήταν το τελικό προϊόν των διαπραγματεύσεων για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, που δεν ήταν άλλο από το απεχθές σχέδιο Ανάν. Παρά την απόρριψη της συγκεκριμένης λύσης, επιμένουν να έχουν ως παντιέρα του “αγώνα” τους, την Δ.Δ.Ο., η οποία είναι γνωστό ότι ήταν ο στόχος των Άγγλων και Τούρκων δυναστών μας, από το 1950. Είναι θλιβερό, και συνάμα εθνικά επικίνδυνο, να έχεις ηγέτες που επιδιώκουν λύση, η οποία θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των εχθρών σου. Μετά το κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ, βρισκόμαστε ακόμα πιο κοντά σε αυτά που επιδιώκουν (ήδη ο Τούρκος υπ.Εξ. κ. Μπαμπατζάν διατυμπανίζει, ότι αυτό συνάδει με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας).
Επανέρχομαι στους Τουρκικούς στόχους. Στην καρδιά του Κυπριακού προβλήματος. Ανεξάρτητα από τους μπαμπούλες που επισύρουν οι γνωστοί εκβιαστές των Ελλήνων της Κύπρου, η Τουρκία δεν επιδιώκει διχοτόμηση. Αυτό που επιδιώκει είναι μια κακή λύση, όπως αυτή που έχει δεχθεί (την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία του σχεδίου Ανάν), που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Αυτό που κάνει τώρα η Τουρκία με τις μαξιμαλιστικές θέσεις, θα είναι χρήσιμο στην διαπραγμάτευση. Κάνοντας λίγο πίσω από αυτές τις θέσεις, θα πείσει διεθνώς για τις καλές προθέσεις της, και θα έχει στο χέρι την Διζωνική Ομοσπονδία (την οποία, όπως είπαμε, οι ηγέτες μας έχουν για Ευαγγέλιο). Αν λοιπόν οι ηγέτες μας πέσουν στην παγίδα, από την οποία γλιτώσαμε το 2004, η Τουρκία θέτει τις βάσεις για την εκπλήρωση των τελικών στόχων της στην Κύπρο. Ένα αποστρατικοποιημένο νησί, με κατοίκους απονευρωμένους εθνικά, καταχωρημένο πια διεθνώς, ως προτεκτοράτο της Αγγλίας και της Τουρκίας (και όχι της Ελλάδας – της πάντοτε “νομοταγούς”, και τυπικής μέχρι… προδοσίας, στην τήρηση των υπογραφών της), θα είναι μεζές, έτοιμος στο πιάτο, για τη γείτονα χώρα.
Όμως, ακόμα και τότε, η Τουρκία δε θα θελήσει να βρεθεί αμέσως στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Σταδιακά, και μέσω μιας άδικης και δυσλειτουργικής λύσης, έχοντας το επάνω χέρι στην Κύπρο, θα φροντίσει στη συνέχεια, να ενισχυθεί το κλίμα ανασφάλειας των Ελλήνων της Κύπρου. Μη μπορώντας να αντέξουν την αδικία εις βάρος τους, οι Έλληνες της Κύπρου, θα έχουν τάσεις φυγής (όπως έκανε με τους Άραβες της Αλεξανδρέττας - σε αυτό το κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας να εγκύψουν οι εραστές του “ισότιμου συνεταιρισμού” της Διζωνικής). Έχοντας την αποστρατικοποιημένη Κύπρο, ως όμηρο (αυτή η θέση των ηγετών μας, στέκει από μόνη ως ατράνταχτη απόδειξη της ανεπάρκειας που τους διακρίνει), υπό την συνεχή απειλή της στρατιωτικής ισχύος, δε θα πάρει στην Τουρκία, περισσότερο από λίγα χρόνια για να πετύχει τον τελικό της στόχο: Την “βελούδινη κατάκτηση” της Κύπρου, και την απαλλαγή επιτέλους των Ελλήνων, από το μαλακό υπογάστριό της.
Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ρεαλιστές, ας δούμε κατάματα τις πραγματικότητες: Η Τουρκία περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να πάρει όλη την Κύπρο, και να εξαλείψει τους Έλληνες από το νησί. Όπως έκανε και σε άλλες περιοχές, στις οποίες ανθούσε ο Ελληνισμός (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος, κ.α.). Έχει έτοιμη την συνταγή, ξέρει και την μέθοδο, και δεν βιάζεται. Δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας αυτά. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν κάποιοι (και ιδιαίτερα οι ηγέτες μας), τόσο το καλύτερο. Εάν συνεχίσει αυτή η ολέθρια πορεία, σε λίγα χρόνια μπορεί να ξαναζήσουμε τον όλεθρο της προσφυγιάς. Θα βρεθούμε εκτός Κύπρου, αναζητώντας νέες πατρίδες. Καλούνται οι πολίτες να ξυπνήσουν από τον λήθαργο στον οποίο τους έριξαν οι κομματάρχες, και να ριχθούν στον αγώνα της επιβίωσης στην γη των πατέρων μας. Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά!
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια - Κατεχόμενη Αμμόχωστος
Ιούνιος 2008