Λευκωσία, Τετάρτη 11 Ιουνίου ‘08, 03:35 προ μεσημβρίας:
Φυσιολογικά, κάθε μέρα τέτοιαν ώρα καθένας άνθρωπος κοιμάται. Ο,τιδήποτε θορυβεί, τον ξυπνά. Οποιοσδήποτε φωνάζει, τον ενοχλεί. Ευτυχώς προς τούτο όλοι συμφωνούμε, άρα δεν θα ήταν λογικό ο υποφαινόμενος να χαρακτηριστεί ακραίος.
Ούτε καν «χάραμα» δεν είναι, δεν έφεξε η παραμικρή ακτίδα φωτός. Τα μόνα που σπάζουν το σκοτάδι είναι τα φώτα του δρόμου, των αυτοκινήτων και της ψευδοσημαίας του ψευδοκράτους του αληθοκατακτητή στον Πενταδάκτυλο.
Λαογραφική παρένθεση:
Ο Πενταδάκτυλος είναι οροσειρά της Κύπρου στην τουρκοκρατούμενη περιοχή. Ο μύθος του λαού μας μαρτυρεί την ονοματοδοσία: ο βυζαντινός ήρωας των δημοτικών τραγουδιών της Ρωμιοσύνης Διγενής κυνηγούσε έναν τούρκο – Σαρακηνό που διερχόταν τη Μεγαλόνησο. Ο ήρωας βρέθηκε από την Μικρασία στην Κύπρο, καταπιάστηκε από την κορυφή του Πενταδακτύλου, τράβηξε για να κάμει άλμα και πέρασε στην άλλη πλευρά της οροσειράς. Μάλιστα, από εκεί πέταξε μια τεράστια πέτρα για να κατατροπώσει τον εισβολέα Σαρακηνό, η οποία έφτασε μέχρι τα παράλια της Πάφου και καλείται ως τις μέρες μας «Πέτρα του Ρωμιού», εννοώντας την Πέτρα του Διγενή. Από το άδραγμα της κορυφής του βουνού, τόση ήταν η δύναμη του ακρίτα Διγενή που, από το άλμα του, αποτυπώθηκαν τα πέντε δάκτυλά του στο βουνό· εκεί που σήμερα αναβοσβήνει το σύμβολο του κατακτητή· εκεί που σήμερα ο Πενταδάκτυλος μας φασκελώνει για την πνευματική αποχαύνωση και ηττοπάθεια του γένους.
Λευκωσία, Τετάρτη 11 Ιουνίου ‘08, 03:35 προ μεσημβρίας:
Παντού ησυχία, αφού ο κόσμος κοιμάται. Κοιμόμουν κι εγώ στο σπίτι στον Λυκαβητό της μοιρασμένης Λευκωσίας. Ξαφνικά ακούω φωνές από κάποιον κύριο που προκαλεί οχληρία. Ξύπνησα. Ο κύριος τραγουδούσε, έψαλλε κάτι παράξενα, ακατανόητα! Προφανώς αδικαιολόγητα! Η ώρα 3π.μ. δεν τραγουδά ο κόσμος. Η ώρα 3π.μ. ο κόσμος δεν ψάλλει με τα μεγάφωνα αναμμένα. Η ώρα 3π.μ. έχω το ανθρώπινο δικαίωμα να κοιμούμαι, να μην με ενοχλεί κανένας, να ξεκουράζομαι διότι ξημερώνοντας πάω δουλειά. Η ώρα 3π.μ. οι άνθρωποι έχουμε το δικαίωμα να ηρεμούμε για να αντεπεξέλθουμε το πρωί στις επαγγελματικές υποχρεώσεις μας. Η ώρα 3π.μ., προσωπικά τουλάχιστον, δεν ανέχομαι κανένας να φωνάζει, δεν καταδέχομαι κανέναν να διαταράσσει την ησυχία μου.
Εσύ, φίλε μου, τί θα έκαμνες στη θέση μου; Πώς θα αντιδρούσες όταν τούτος ο κύριος αποφάσιζε να ανάψει τα μεγάφωνα για να τελέσει το κατιτίς του;
Όμως, ο κύριος ιμάμης της κατεχόμενης Λευκωσίας αποφάσισε η ώρα 3:35 προ μεσημβρίας να ψάλει! Μετά από 10 λεπτά σιώπησε. «Επιτέλους!» σκέφτηκα, «ξανά προσπάθεια για ύπνο». Μετά από διάλειμμα 4-5 λεπτών άρχισε δεύτερη προσευχή από μεγαφώνων. Διάλειμμα – Τρίτη προσευχή και ου το καθεξής.
Εγώ, εργαζόμενος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, τί μπορώ να κάμω; Πώς μπορώ να διαμαρτυρηθώ; Αν διαμαρτυρηθώ για αυτό το παράπονό μου, ξέρω, θα αποκτήσω την ταμπέλα του ακραίου, εθνικιστή, σωβινιστή και πάει τραίνο ο χαρακτηρισμός...
Τελικά, τί δικαιώματα έχω; Έχω δικαίωμα να κοιμηθώ; Έχει δικαίωμα κάποιος να φωνασκεί σε ώρα κοινής ησυχίας; Έχω δικαίωμα ανεξιθρησκείας; Έχει δικαίωμα κάποιος να προβαίνει σε θρησκευτική προπαγάνδα; Σε ποιαν Αρχή να καταφύγω να διαμαρτυρηθώ για αυτό, που πολύ φοβούμαι, μάλιστα, θα κατακριθώ;
«Νομίζω» πως απαγορεύεται η θρησκευτική προπαγάνδα προς άγραν πιστών καθόλη τη διάρκεια του νυχθημέρου, άρα ασφαλώς και σε ώρες κοινής ησυχίας.
Σας παρακαλώ, οι αρμόδιοι κάμετε κάτι για να μου διαφυλάξετε το δικαίωμά μου για ανθρώπινη ξεκούραση.
Σας παρακαλώ, οι συμπατριώτες μου συναισθανθείτε το πρόβλημα.
Σας παρακαλώ, όλοι... Καλόν Αγώναν για τη διατήρηση των Ελληνορθόδοξων ιδανικών μας, τη διασφάλιση της ρωμαίικης παράδοσής μας, την επιβίωσή μας ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Κύπρου.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Παράρτημα:
Την Κυριακή συμμετείχα στον καθιερωμένο εκκλησιασμό. Η Θεία Λειτουργία ξεκινά κάθε Κυριακή στις 6π.μ.. Πήγα στις 07:30π.μ. μα στον προαύλιο χώρο του Ναού δεν ακουγόταν τίποτε. Πλησίασα στην πόρτα του Ναού για να ακούσω «Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα». Στις 09:18π.μ. καθόμουν στο προαύλιο πεζούλι, ακριβώς έξω από την πόρτα του Ιερού Βήματος. Άναψαν τα μεγάφωνα του Ναού. Παραξενεύτηκα. «Τόση ώρα ήταν κλειστά και στις 09:18π.μ. άναψαν».
Ασφαλώς και ανεπιφύλακτα μου απάντησε ένας φίλος. Φάνηκε «λογικό» επιχείρημα. «Είναι για να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες».
Αμέσως σκέφτηκα... «Βέβαια! Μην ξυπνήσουμε τους κεκοιμημένους περιοίκους!»
Θυμήθηκα που διάβαζα ένα βιβλίο για την Κωνσταντινούπολη, όπου σε ένα χωριό, ο μοναδικός επιζών παππούλης πήγαινε και κτύπαγε την καμπάνα της εκκλησίας. Όχι επειδή θα γινόταν λειτουργία. Ούτως ή άλλως, ο τόπος δεν έχει παπά. Ούτε το έκαμε για να ξυπνήσει τους γειτνιάζοντες, αλλά για να ακουστεί η καμπάνα! Να ακουστεί για λίγο ο γλυκύς εκείνος ήχος της καμπάνας! Ο ήχος της καμπάνας, από τα ελάχιστα πράγματα που θυμίζουν Ορθοδοξία και Ελλάδα· ο ήχος που φέρνει αναμνήσεις· ο ήχος που κρατά εκεί, παρών ο παππούς· ο ήχος που επιμένει και διαδηλώνει παράδοση και καταβολές· ο ήχος που φωνάζει «Ελευθερία»! Ο ήχος που δεν ενοχλεί κανέναν εκεί, αλλά ενοχλεί στα δικά μας αυτιά μόνον όταν πρόκειται για ορθόδοξο ναό.
Θυμήθηκα που άκουγα μια ομιλία του Μητροπολίτη πρώην Δρϋινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, υπέρτιμου και έξαρχου πάσης Βορείου Ηπείρου κ.Σεβα
στιανού. Ο Δεσπότης διηγότανε για τη Βόρειο Ήπειρο πως «Ζει η πίστις, αγαπητοί μου, εκεί μέσα. Ζει και στις φυλακές, Ζει και στις εξορίες, Ζει με τις μανούλες, Ζει με τις γιαγιές που με κίνδυνό τους τρέχουν να πάνε ν’ ανάψουν καντηλάκια στους γκρεμισμένους εκεί πέρα ναούς. Ζει! Γι’ αυτό και τροφοδοτούνται οι φυλακές, διότι δεν συμβιβάζονται...» Και Βορειοηπειρώτης φυγάς εκ της αλβανικής κομμουνιστικής - αθεϊστικής κολάσεως (άρτι 1990) εκφωνούσε συγκλονισμένος προς τον Δεσπότη: «Περπατήσαμε όταν είδαμε στο χωριό Ποντικάδες τον σταυρό της Εκκλησίας. Τότες είπαμε ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ! (...) Έπειτα, αμέσως ήρθε ο Δεσπότης μας (...) που έχουμε τόσα χρόνια να τον δούμε. (...) Παππούλη, του λέγω, γιατί δεν ξέραμε τί θα πει Δεσπότης. Παππούλη μου, αν θέλεις, έχομε από το ’64 να κοινωνήσομε. Άμα θέλεις να μας κοινωνήσεις, γιατί γινήκαμε τούρκοι! Και στις 18 Απριλίου, εκείνες τις στιγμές έκλαιε όλο το χωριό το Δελβινάκι, κι οι αστυνόμοι δακρύσανε, χορτάσαμε κλάψιμο που ύστερα από 18 χρόνια, στις 18 Απριλίου 1982, που εσείς πέρσι είχατε Πάσχα, κοινωνήσαμε κι εμείς μαζί σας»!
Θυμήθηκα ακόμα τους εγκλωβισμένους μας στην Καρπασία που δεν έχουν παπά, παραμόνο τον π.Ζαχαρία στο τουρκοκρατούμενο Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Οι καμπάνες εκεί δεν χτυπούν καθόλου, διότι οι κάτοικοι διώχθηκαν βίαια το ’74. Δεν υπάρχει άνθρωπος εκεί να τις χτυπήσει. Όσοι επιμένουν να ζουν ακόμα εκεί Ελεύθεροι – Πολιορκημένοι παρακαλούν τους έγκριτους πολιτικούς μας που τους επισκέπτονται προεκλογικά, όπως διεκδικήσουν την επιστροφή και της περιοχής της Καρπασίας, την οποία στάθηκαν ταπεινοί και υπερήφανοι ακρίτες να την φυλάσσουν. Η απάντηση που λαμβάνουν, αποστομώνει: «Δεν είναι στους υπολογισμούς μας, δεν συμπεριλαμβάνεται στα σχέδιά μας». Ερώτημα που προκύπτει: «Ε, τί στο καλό κάνουν εκείνοι οι φρουροί, τί παρέμειναν στην Καρπασία να κάνουν αφού την έχετε παραδώσει;»
Τα μεγάφωνα στην ενορία μου, λοιπόν, άναψαν για μετάδοση της Θείας Λειτουργίας στις 09:18π.μ. μήπως και ξυπνήσουμε τους γείτονες. Άλλοτε, στην αγρυπνία της Αγίας Βαρβάρας που κάμαμε, η καμπάνα δεν χτύπησε για πρόσκληση των πιστών διότι ήταν ώρα 11:00μ.μ., ώρα ύπνου, ώρα κοινής ησυχίας.
Άνθρωποι Χριστιανοί επιποθούν να ακούσουν, έστω για λίγο, τον ήχο της καμπάνας και μόνον. Άνθρωποι Χριστιανοί θέλουν να ακούνε, έστω για λίγο, τον ήχο της καμπάνας και ας ξέρουν πως δεν είναι παπάς να λειτουργήσει. Ας ξέρει ο Πολίτης παππούλης πως «άδικα» χτυπά, δεν έχει παπά, δεν έχει λαό να ακούσει. Όμως χτυπά, ώσπου χτυπά κι η καρδιά του!
Άνθρωποι Χριστιανοί διψούν για κοινωνία, Θεία Κοινωνία που στερούνται δεκάδες χρόνια.
Άνθρωποι Χριστιανοί κοιμούνται στη Θεία Λειτουργία και ενοχλούνται ΑΝ χτυπήσει καμπάνα, ΑΝ ακουστεί «κιχ» από τα μεγάφωνα. Άνθρωποι Χριστιανοί Νεοέλληνες κοιμούνται! Σκέτο κοιμούνται. Υπνώττουν. Στον ξύπνιο τους υπνοβατούν! Αλλού ο «τρελός» γερο-Πολίτης ξυπνά να χτυπήσει την καμπάνα χωρίς λόγο, ο Βορειοηπειρώτης κραυγάζει από ευτυχία πως κοινώνησε μετά από δεκαοχτώ (18!) χρόνια, ο Καρπασίτης ξέρει πως πουλήθηκε ο τόπος του...
Αγαπητέ «περίοικε» συμπατριώτη, ΞΥΠΝΑ!
Αν είσαι ξύπνιος ΞΥΠΝΑ ΤΟΥΣ «ΠΕΡΙΟΙΚΟΥΣ» πριν τον ξυπνήσει ο χότζας.
Σύνθημα: ΞΥΠΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ!
Πρόσφυγας εκ Περιστερωνοπηγής Αμμοχώστου
ΕΓΩ
Φυσιολογικά, κάθε μέρα τέτοιαν ώρα καθένας άνθρωπος κοιμάται. Ο,τιδήποτε θορυβεί, τον ξυπνά. Οποιοσδήποτε φωνάζει, τον ενοχλεί. Ευτυχώς προς τούτο όλοι συμφωνούμε, άρα δεν θα ήταν λογικό ο υποφαινόμενος να χαρακτηριστεί ακραίος.
Ούτε καν «χάραμα» δεν είναι, δεν έφεξε η παραμικρή ακτίδα φωτός. Τα μόνα που σπάζουν το σκοτάδι είναι τα φώτα του δρόμου, των αυτοκινήτων και της ψευδοσημαίας του ψευδοκράτους του αληθοκατακτητή στον Πενταδάκτυλο.
Λαογραφική παρένθεση:
Ο Πενταδάκτυλος είναι οροσειρά της Κύπρου στην τουρκοκρατούμενη περιοχή. Ο μύθος του λαού μας μαρτυρεί την ονοματοδοσία: ο βυζαντινός ήρωας των δημοτικών τραγουδιών της Ρωμιοσύνης Διγενής κυνηγούσε έναν τούρκο – Σαρακηνό που διερχόταν τη Μεγαλόνησο. Ο ήρωας βρέθηκε από την Μικρασία στην Κύπρο, καταπιάστηκε από την κορυφή του Πενταδακτύλου, τράβηξε για να κάμει άλμα και πέρασε στην άλλη πλευρά της οροσειράς. Μάλιστα, από εκεί πέταξε μια τεράστια πέτρα για να κατατροπώσει τον εισβολέα Σαρακηνό, η οποία έφτασε μέχρι τα παράλια της Πάφου και καλείται ως τις μέρες μας «Πέτρα του Ρωμιού», εννοώντας την Πέτρα του Διγενή. Από το άδραγμα της κορυφής του βουνού, τόση ήταν η δύναμη του ακρίτα Διγενή που, από το άλμα του, αποτυπώθηκαν τα πέντε δάκτυλά του στο βουνό· εκεί που σήμερα αναβοσβήνει το σύμβολο του κατακτητή· εκεί που σήμερα ο Πενταδάκτυλος μας φασκελώνει για την πνευματική αποχαύνωση και ηττοπάθεια του γένους.
Λευκωσία, Τετάρτη 11 Ιουνίου ‘08, 03:35 προ μεσημβρίας:
Παντού ησυχία, αφού ο κόσμος κοιμάται. Κοιμόμουν κι εγώ στο σπίτι στον Λυκαβητό της μοιρασμένης Λευκωσίας. Ξαφνικά ακούω φωνές από κάποιον κύριο που προκαλεί οχληρία. Ξύπνησα. Ο κύριος τραγουδούσε, έψαλλε κάτι παράξενα, ακατανόητα! Προφανώς αδικαιολόγητα! Η ώρα 3π.μ. δεν τραγουδά ο κόσμος. Η ώρα 3π.μ. ο κόσμος δεν ψάλλει με τα μεγάφωνα αναμμένα. Η ώρα 3π.μ. έχω το ανθρώπινο δικαίωμα να κοιμούμαι, να μην με ενοχλεί κανένας, να ξεκουράζομαι διότι ξημερώνοντας πάω δουλειά. Η ώρα 3π.μ. οι άνθρωποι έχουμε το δικαίωμα να ηρεμούμε για να αντεπεξέλθουμε το πρωί στις επαγγελματικές υποχρεώσεις μας. Η ώρα 3π.μ., προσωπικά τουλάχιστον, δεν ανέχομαι κανένας να φωνάζει, δεν καταδέχομαι κανέναν να διαταράσσει την ησυχία μου.
Εσύ, φίλε μου, τί θα έκαμνες στη θέση μου; Πώς θα αντιδρούσες όταν τούτος ο κύριος αποφάσιζε να ανάψει τα μεγάφωνα για να τελέσει το κατιτίς του;
Όμως, ο κύριος ιμάμης της κατεχόμενης Λευκωσίας αποφάσισε η ώρα 3:35 προ μεσημβρίας να ψάλει! Μετά από 10 λεπτά σιώπησε. «Επιτέλους!» σκέφτηκα, «ξανά προσπάθεια για ύπνο». Μετά από διάλειμμα 4-5 λεπτών άρχισε δεύτερη προσευχή από μεγαφώνων. Διάλειμμα – Τρίτη προσευχή και ου το καθεξής.
Εγώ, εργαζόμενος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, τί μπορώ να κάμω; Πώς μπορώ να διαμαρτυρηθώ; Αν διαμαρτυρηθώ για αυτό το παράπονό μου, ξέρω, θα αποκτήσω την ταμπέλα του ακραίου, εθνικιστή, σωβινιστή και πάει τραίνο ο χαρακτηρισμός...
Τελικά, τί δικαιώματα έχω; Έχω δικαίωμα να κοιμηθώ; Έχει δικαίωμα κάποιος να φωνασκεί σε ώρα κοινής ησυχίας; Έχω δικαίωμα ανεξιθρησκείας; Έχει δικαίωμα κάποιος να προβαίνει σε θρησκευτική προπαγάνδα; Σε ποιαν Αρχή να καταφύγω να διαμαρτυρηθώ για αυτό, που πολύ φοβούμαι, μάλιστα, θα κατακριθώ;
«Νομίζω» πως απαγορεύεται η θρησκευτική προπαγάνδα προς άγραν πιστών καθόλη τη διάρκεια του νυχθημέρου, άρα ασφαλώς και σε ώρες κοινής ησυχίας.
Σας παρακαλώ, οι αρμόδιοι κάμετε κάτι για να μου διαφυλάξετε το δικαίωμά μου για ανθρώπινη ξεκούραση.
Σας παρακαλώ, οι συμπατριώτες μου συναισθανθείτε το πρόβλημα.
Σας παρακαλώ, όλοι... Καλόν Αγώναν για τη διατήρηση των Ελληνορθόδοξων ιδανικών μας, τη διασφάλιση της ρωμαίικης παράδοσής μας, την επιβίωσή μας ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Κύπρου.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Παράρτημα:
Την Κυριακή συμμετείχα στον καθιερωμένο εκκλησιασμό. Η Θεία Λειτουργία ξεκινά κάθε Κυριακή στις 6π.μ.. Πήγα στις 07:30π.μ. μα στον προαύλιο χώρο του Ναού δεν ακουγόταν τίποτε. Πλησίασα στην πόρτα του Ναού για να ακούσω «Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα». Στις 09:18π.μ. καθόμουν στο προαύλιο πεζούλι, ακριβώς έξω από την πόρτα του Ιερού Βήματος. Άναψαν τα μεγάφωνα του Ναού. Παραξενεύτηκα. «Τόση ώρα ήταν κλειστά και στις 09:18π.μ. άναψαν».
Ασφαλώς και ανεπιφύλακτα μου απάντησε ένας φίλος. Φάνηκε «λογικό» επιχείρημα. «Είναι για να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες».
Αμέσως σκέφτηκα... «Βέβαια! Μην ξυπνήσουμε τους κεκοιμημένους περιοίκους!»
Θυμήθηκα που διάβαζα ένα βιβλίο για την Κωνσταντινούπολη, όπου σε ένα χωριό, ο μοναδικός επιζών παππούλης πήγαινε και κτύπαγε την καμπάνα της εκκλησίας. Όχι επειδή θα γινόταν λειτουργία. Ούτως ή άλλως, ο τόπος δεν έχει παπά. Ούτε το έκαμε για να ξυπνήσει τους γειτνιάζοντες, αλλά για να ακουστεί η καμπάνα! Να ακουστεί για λίγο ο γλυκύς εκείνος ήχος της καμπάνας! Ο ήχος της καμπάνας, από τα ελάχιστα πράγματα που θυμίζουν Ορθοδοξία και Ελλάδα· ο ήχος που φέρνει αναμνήσεις· ο ήχος που κρατά εκεί, παρών ο παππούς· ο ήχος που επιμένει και διαδηλώνει παράδοση και καταβολές· ο ήχος που φωνάζει «Ελευθερία»! Ο ήχος που δεν ενοχλεί κανέναν εκεί, αλλά ενοχλεί στα δικά μας αυτιά μόνον όταν πρόκειται για ορθόδοξο ναό.
Θυμήθηκα που άκουγα μια ομιλία του Μητροπολίτη πρώην Δρϋινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, υπέρτιμου και έξαρχου πάσης Βορείου Ηπείρου κ.Σεβα
στιανού. Ο Δεσπότης διηγότανε για τη Βόρειο Ήπειρο πως «Ζει η πίστις, αγαπητοί μου, εκεί μέσα. Ζει και στις φυλακές, Ζει και στις εξορίες, Ζει με τις μανούλες, Ζει με τις γιαγιές που με κίνδυνό τους τρέχουν να πάνε ν’ ανάψουν καντηλάκια στους γκρεμισμένους εκεί πέρα ναούς. Ζει! Γι’ αυτό και τροφοδοτούνται οι φυλακές, διότι δεν συμβιβάζονται...» Και Βορειοηπειρώτης φυγάς εκ της αλβανικής κομμουνιστικής - αθεϊστικής κολάσεως (άρτι 1990) εκφωνούσε συγκλονισμένος προς τον Δεσπότη: «Περπατήσαμε όταν είδαμε στο χωριό Ποντικάδες τον σταυρό της Εκκλησίας. Τότες είπαμε ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ! (...) Έπειτα, αμέσως ήρθε ο Δεσπότης μας (...) που έχουμε τόσα χρόνια να τον δούμε. (...) Παππούλη, του λέγω, γιατί δεν ξέραμε τί θα πει Δεσπότης. Παππούλη μου, αν θέλεις, έχομε από το ’64 να κοινωνήσομε. Άμα θέλεις να μας κοινωνήσεις, γιατί γινήκαμε τούρκοι! Και στις 18 Απριλίου, εκείνες τις στιγμές έκλαιε όλο το χωριό το Δελβινάκι, κι οι αστυνόμοι δακρύσανε, χορτάσαμε κλάψιμο που ύστερα από 18 χρόνια, στις 18 Απριλίου 1982, που εσείς πέρσι είχατε Πάσχα, κοινωνήσαμε κι εμείς μαζί σας»!Θυμήθηκα ακόμα τους εγκλωβισμένους μας στην Καρπασία που δεν έχουν παπά, παραμόνο τον π.Ζαχαρία στο τουρκοκρατούμενο Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Οι καμπάνες εκεί δεν χτυπούν καθόλου, διότι οι κάτοικοι διώχθηκαν βίαια το ’74. Δεν υπάρχει άνθρωπος εκεί να τις χτυπήσει. Όσοι επιμένουν να ζουν ακόμα εκεί Ελεύθεροι – Πολιορκημένοι παρακαλούν τους έγκριτους πολιτικούς μας που τους επισκέπτονται προεκλογικά, όπως διεκδικήσουν την επιστροφή και της περιοχής της Καρπασίας, την οποία στάθηκαν ταπεινοί και υπερήφανοι ακρίτες να την φυλάσσουν. Η απάντηση που λαμβάνουν, αποστομώνει: «Δεν είναι στους υπολογισμούς μας, δεν συμπεριλαμβάνεται στα σχέδιά μας». Ερώτημα που προκύπτει: «Ε, τί στο καλό κάνουν εκείνοι οι φρουροί, τί παρέμειναν στην Καρπασία να κάνουν αφού την έχετε παραδώσει;»
Τα μεγάφωνα στην ενορία μου, λοιπόν, άναψαν για μετάδοση της Θείας Λειτουργίας στις 09:18π.μ. μήπως και ξυπνήσουμε τους γείτονες. Άλλοτε, στην αγρυπνία της Αγίας Βαρβάρας που κάμαμε, η καμπάνα δεν χτύπησε για πρόσκληση των πιστών διότι ήταν ώρα 11:00μ.μ., ώρα ύπνου, ώρα κοινής ησυχίας.
Άνθρωποι Χριστιανοί επιποθούν να ακούσουν, έστω για λίγο, τον ήχο της καμπάνας και μόνον. Άνθρωποι Χριστιανοί θέλουν να ακούνε, έστω για λίγο, τον ήχο της καμπάνας και ας ξέρουν πως δεν είναι παπάς να λειτουργήσει. Ας ξέρει ο Πολίτης παππούλης πως «άδικα» χτυπά, δεν έχει παπά, δεν έχει λαό να ακούσει. Όμως χτυπά, ώσπου χτυπά κι η καρδιά του!
Άνθρωποι Χριστιανοί διψούν για κοινωνία, Θεία Κοινωνία που στερούνται δεκάδες χρόνια.
Άνθρωποι Χριστιανοί κοιμούνται στη Θεία Λειτουργία και ενοχλούνται ΑΝ χτυπήσει καμπάνα, ΑΝ ακουστεί «κιχ» από τα μεγάφωνα. Άνθρωποι Χριστιανοί Νεοέλληνες κοιμούνται! Σκέτο κοιμούνται. Υπνώττουν. Στον ξύπνιο τους υπνοβατούν! Αλλού ο «τρελός» γερο-Πολίτης ξυπνά να χτυπήσει την καμπάνα χωρίς λόγο, ο Βορειοηπειρώτης κραυγάζει από ευτυχία πως κοινώνησε μετά από δεκαοχτώ (18!) χρόνια, ο Καρπασίτης ξέρει πως πουλήθηκε ο τόπος του...
Αγαπητέ «περίοικε» συμπατριώτη, ΞΥΠΝΑ!
Αν είσαι ξύπνιος ΞΥΠΝΑ ΤΟΥΣ «ΠΕΡΙΟΙΚΟΥΣ» πριν τον ξυπνήσει ο χότζας.
Σύνθημα: ΞΥΠΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ!
Πρόσφυγας εκ Περιστερωνοπηγής Αμμοχώστου
ΕΓΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου